Prolog

            Wlazł kotek, na płotek... I mruga?

           

Kropla deszczu spada na jego rękę. Spogląda w górę, ale sufit znajduje się tak blisko, że ze strachu, że w niego uderzy, kuli się lekko. Kolorem -  głębokiej czerni, odpowiada ścianom. Woda ponownie rozbryzguje się na jego ciele, tym razem na czole, jednak stara się nie zwracać na nią uwagi. Zielonymi oczami patrzy przed siebie i widząc jak ciemność pochłania szarawe kontury przed nim próbuje stawiać większe kroki. Klaustrofobiczna aura nie opuszcza go, ale staje się mniej zauważalna kiedy ledwo dostrzegalne rysy zaczynają przypominać konkretny kształt. Wstrzymuje oddech i nie wypuszcza go dopóki powietrze wręcz nie rozsadza rumianych policzków. Serce w końcu powraca do normalnego rytmu.

            Ładna to piosenka -  niedługa...

 - Już blisko – słyszy. W pierwszej chwili chce się odezwać, ale coś go powstrzymuje. Nie chce okazywać wielkiej ekscytacji jaką odczuwa. Mija kolejne dwa zakręty tego labiryntu, unikając rubinowego wzroku białych myszy. Myśli, że krzyczałby gdyby miały inny kolor.

 - Na górę.

Wykonuje polecenie. Schodki ukryte za drzwiami na końcu ślepej uliczki są wąskie i strome. Krztusi się kiedy nieopatrznie wznieca żółtym bucikiem tumany gęstego kurzu. Przymyka oczy i trze je drobnymi piąstkami. Otwiera je dopiero, kiedy wszystko staje się złote. Słońce!

            Nie długa, nie krótka, a w sam raz!

Stoi pośrodku polany ze wszystkich stron otoczonej najróżniejszymi gatunkami drzew. Głowa zaczyna go boleć od silnej woni kwiatów. Zamyka oczy i zrywając pojedyncze roślinki próbuje odgadnąć ich gatunek. Żonkil – myśli, upajając się aromatem czwartej z kolei. Rozchyla powieki i spogląda na swoją dłoń ciesząc się, że miał racje. Chce zerwać następną, ale coś go powstrzymuje. Wrażenie, że już nie jest sam. Odwraca się i zauważa długie, blond loki kobiety wbiegającej do lasu. Uspokaja się szybko i rzuca na miękką trawę. Stara się wyłowić poszczególne głosy spośród pięknej, ptasiej opery. Promienie palą jego zarumienioną skórę, a delikatny wiatr targa niebieską koszulką, oczyszczając ją z drobin siwego kurzu.

Leży, dopóki nie przeszywa go nagły dreszcz. Nad łąką zbierają się chmury, z oddali dobiega dźwięk upadającego drzewa. Przypomina sobie, aby nigdy nie chodzić do lasu w czasie burzy. Kładzie się więc na brzuchu, a okrągłą głowę chowa w wątłych ramionach. 

Wszystko zaczyna wirować, ziemia rozstępuję się, piękne kwiaty gniją w ułamku sekundy, przyprawiając go swoim zapachem o mdłości. Zaczyna krzyczeć, woła o pomoc, ale jest zagłuszany przez szaleńcze okrzyki natury. Łzy moczą mu rękawy koszulki kiedy, chwiejąc się, wstaje i czerwonymi oczami patrzy przed siebie. Z przerażeniem zauważa, że ktoś stoi na skraju lasu.

 - Pomóż mi! – woła, zanim strach odbiera mu mowę.

 - Pokój – słyszy – tylko pokój ci pomoże...

            Zaśpiewaj koteczku...

Rozgląda się dookoła. Jest głośno, jasno i ciepło. W rozgrzanych dłoniach trzyma klocki, z których nic jeszcze nie zbudował. Siada po turecku i przystępuje do tworzenia fortecy. Tylko bukiet dwunastu żonkili leżących na parapecie nieustannie przykuwa jego uwagę.

            Jeszcze raz!

W prologu została wykorzystana popularna piosenka, wykorzystywana jako kołysanka dla dzieci.

Gdybym miała określić ten prolog jednym słowem to byłoby nim na pewno – „kwadratowy”. Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek coś napiszę i że będzie mi to sprawiało aż taką satysfakcję – po mimo tego, jak bardzo niezadowolona jestem z efektu końcowego.  Prolog napisałam już jakiś czas temu, w nagłym przypływie weny i wtedy użycie czasu teraźniejszego wydawało mi się fajnym rozwiązaniem, ale teraz już nie jestem taka pewna. Zostawiłam to jednak w takiej wersji, a rozdział pierwszy będzie już w czasie przeszłym, w którym – nie ukrywam, dużo lepiej się czuję. Naprawdę całym sercem dziękuję, jeśli ktoś to przeczytał i czekam na krytykę, na którą po tym tworze bardzo zasługuję.