Rozdział 1

1. Istotą życia jest nauka kontrastu. Płynność jest równoznaczna z czernią.

- Witaj – odezwała się, stając w progu.

 - Cześć – odpowiedział, lustrując ją uważnie wzrokiem. Różowe, ledwo sięgające ramion włosy, pokręciły się lekko, tworząc coś na wzór fal, a czerwona sukienka zdawała się opinać jej ciało trochę mocniej niż zazwyczaj. – Pada? – zapytał.

 - Tylko trochę kropi. Zaraz przejdzie – odparła, starając się nie pobrudzić rąk błotem, znajdującym się na jej butach. – Naprawdę musiałeś zamieszkać w środku lasu? – uśmiechnęła się lekko. Wzruszył ramionami i skierował w głąb mieszkania. Zazwyczaj w przedpokoju było ciemno, jednak w samo południe słońce znajdowało drogę, żeby się tam przedostać. Nawet, jeśli odrobinę padało. Nienawidził południa.

 - Herbata czy sok? – spytał, kiedy weszli do niewielkiej kuchni. Unosił się w niej  mocny zapach kawy  pomieszany ze specyficzną wonią leków.

 - Herbata. – skinął głową wyciągając szklany słoik z mahoniowej szafki. Nasypał po dwie łyżeczki do dwóch, identycznych kubków i nastawił wodę.

 - Co tam słychać?  - usłyszał pytanie. Kąciki jego ust drgnęły delikatnie. Tak, Sakura była w końcu Sakurą i trzy minuty ciszy to było dla niej zdecydowanie za długo. Zerknął na nią, ze zdziwieniem zauważając, że nie patrzy na niego. Jej wzrok przesuwał się po całej długości blatu, zatrzymując się ostatecznie na stole. Kiedy zorientowała się, że na niego patrzy lekko spłoszona założyła kosmyk włosów za ucho. Doskonale wiedział, czego szukała, jednak nie skomentował tego.

 - Normalnie. Za wiele się od trzech dni nie zmieniło  - odpowiedział w końcu.  – Dużo czytam – dodał.

 - To dobrze – stwierdziła.  – Jeśli cię to nie męczy, znaczy, że jesteśmy na dobrej drodze.

Skinął głową zalewając liście wrzątkiem. Delikatna woń herbaty była wyczuwalna przez kilka sekund, jednak kawa i leki szybko ją stłamsiły. Chłopak wziął oba kubki i zniknął za progiem, słysząc jak kroki Sakury tworzą echo dla jego własnych.

 - A jak w szpitalu? – zapytał, kiedy siedzieli na brązowej kanapie, a kubki z parującą cieczą stały na szklanym stoliku. Ostatnio w tym pokoju panował półmrok, zastępowany przez światło tylko dwa razy w tygodniu.

 - Dziwnie spokojnie. W końcu mam czas, żeby trenować.

 - Sama?

 - Zazwyczaj tak. Czasem umawiam się z Lee, ale potem nie mogę się ruszać do końca dnia. – zaśmiał się, przypominając sobie swój jedyny w życiu trening z Brewką. Był pewien, że nie chciał go powtórzyć.

 - A Naruto?

 - Naruto biega jak wariat po całym świecie. Stara się korzystać, dopóki jeszcze może a Saia ciągnie za sobą. – jej głos stał się dziwnie nieobecny, kiedy to mówiła. Odchrząknęła lekko upijając drobny łyk herbaty. Była na tyle gorąca, że poparzyła jej podniebienie.

 - To już tylko kwestia czasu, prawda?  - spojrzała na niego zdziwiona – Dopóki Naruto nie zostanie Hokage – wyjaśnił.

 - Taką mam nadzieję. – odparła wzdychając ciężko i opierając się plecami o kanapę.

 - Myślałem, że Tsunade...

 - Tsunade ma dość. Uważa, że kiedy Naruto skończy dwadzieścia jeden lat nic nie stoi na przeszkodzie, żeby ustąpić.

 - Więc dlaczego?

 - Bo on się nie zgadza – syknęła. Jej ostry ton nie współgrał z zielonymi oczami. One były smutne. Wplotła dłoń we włosy i przeczesała je, szarpiąc, kiedy jej palce zatrzymały się na kołtunach przy końcach, utworzonych zapewne podczas deszczu.

 - Nie mów mi, że...  – urwał, widząc jej wzrok.  – Uparty jest.

 - Nie wiem, czego oczekiwałam. Miałam nadzieję, że może... Że po tej wojnie, że sobie odpuści, że zobaczy ile osiągnął. Zawdzięczamy mu cały świat, każda pojedyncza osoba jest jego dłużnikiem, ale jego to nie interesuje.  – pokręciła głową wpatrując się w herbatę.

 - Sakura, możesz go za to winić?

 - Nie, ale mogę winić siebie. Bo nawet teraz, po tylu latach nie potrafię go od tego odciągnąć.

Zapadła cisza, przerywana jedynie przez przyspieszony oddech dziewczyny. Wolał dać jej chwilę czasu zamiast próbować swoich marnych sił w pocieszaniu. Przeklinał w myślach swoją głupotę. Przecież to było jasne, że temat Naruto od razu przejdzie na Sasuke, który po tylu latach wciąż był w obecności dawnej drużyny siódmej tabu, a on starał się to szanować.

 - Herbata ci stygnie – wskazał na biały kubek na stole. Zielony płyn nie był już przykryty przez parę, zamiast tego służył jako lustro dla dużego regału, wypełnionego książkami.

 - Raiden, przepraszam – powiedziała i upiła tym razem większy łyk. – Powiedz mi, jak się czujesz?

Chłopak westchnął, wiedząc, że ta przyjemniejsza część ich spotkania właśnie się skończyła. Przynajmniej przyjemniejsza dla niego, bo Sakurze chyba dzisiaj nie robiło to różnicy. Był trochę zły, że nie udało mu się porozmawiać z nią dłużej.

 - Nie najgorzej.  – odparł. Jeśli nie siedzieliby tak blisko siebie, pewnie by go nie usłyszała. – Wciąż bolą mnie nogi, kiedy za długo chodzę.  – dodał., widząc jak czeka na pełniejszą odpowiedź. Zmarszczyła brwi i dopiła swoją herbatę. On zrobił to samo.

 - Pójdę umyć ręce – powiedziała wstając z kanapy. Kiedy wyszła z pokoju zorientował się, że zabrała ze sobą oba kubki.

 - Często chodzisz na spacery? – spytała po chwili w progu. Przewiązywała włosy czarną wstążkę. W jego oczach przeistaczała się w inną Sakurę, Sakurę-medyka. Przynajmniej tak to sobie tłumaczył, wiedząc, że to rozdzielenie pomaga przełamać pewnego rodzaju upokorzenie.

 - Codziennie. Mniej więcej na godzinę.

 - Ta godzina ciągłego ruchu cię nie męczy?  - przyglądała mu się w skupieniu,

 - Jak chodzę to jest w porządku. Dopiero w domu robię się zmęczony. 

 - Próbowałeś trenować? – zadała kolejne pytanie, zakładając rękawiczki. Po pokoju rozniósł się charakterystyczny zapach gumy. Miał ochotę otworzyć okno.

 - Nie – odparł cicho. Ku jego zdziwieniu Sakura zaśmiała się delikatnie. Spojrzał na nią zdziwiony.

 - Jesteś pacjentem idealnym – stwierdziła, widząc jego zmieszanie. Ponownie tego dnia się uśmiechnęła.  – rozpieszczasz mnie swoją bezproblemowością.

 - Chyba ci się należy po leczeniu Naruto, Lee i Saia przez tyle lat.

 - Myślisz? – kąciki jego ust lekko się uniosły w odpowiedzi. – W każdym razie myślę, że możesz zacząć trenować, oczywiście tylko z kunaiami i shurikenami. Dzięki temu nie wypadniesz z wprawy, a i zobaczymy w jakim stanie jest twoja koordynacja. – skinął głową, jednak się nie odezwał. Sakura wyglądała na lekko zbitą z tropu. Zazwyczaj jej pacjenci, zwłaszcza będący na takim poziomie jak Raiden nie ukrywali ekscytacji. Z drugiej strony, on od kiedy go poznała był jak skała. Może uznał, że cieszenie się z takiej głupoty jak rzucanie shurikenami mu nie przystoi.

 - Zdejmij koszulkę. – rzucił czarną część garderoby na oparcie i wyprostował się. Dziewczyna zbliżyła się do niego, odgarnęła kilka brązowych kosmyków za uszy a następnie zbliżyła do nich swoje dłonie. Jej ręce jechały w dół ciała, obrysowując mięsnie wyjątkowo widoczne na tle bladej skóry. Zatrzymały się kiedy dotarły do brzucha. Sakura zdjęła rękawiczki i ułożyła je na stole. Następnie wykonała szybko kilka pieczęci i jej palce zostały otoczone chakrą kolorem przypominającą barwę jej tęczówek. Przymknęła powieki i ponownie dotknęła jego ciała. Tym razem jej dłonie były nieruchome. Raiden, przyzwyczajony do badania siedział nieruchomo, oddychając powoli i głęboko. Jej chwilowa ślepota go poniekąd uspokajała. Spojrzał w dół dopiero, kiedy ciepło w okolicach jego pępka zostało zastąpione przez chłód panujący w pokoju. Zerknął na stojącą na przeciwko niego koleżankę, która notowała coś pospiesznie w brązowym notatniku. Na początku chciał spoglądać na jej zapiski, ale szybko zorientował się, że nie da rady odczytać jej skrótowych myśli. Sięgnął więc z powrotem po koszulkę i czekał, aż skończy.

 - Jest lepiej – odezwała się w końcu.

 - Ale..? – zapytał, kiedy po kilku sekundach nic nie dodała.

 - Ale twoje tkanki potrzebują jeszcze trochę czasu na regenerację.  – kiwnął głową, na znak, że rozumie.

 - Sakura? –usłyszała, kiedy nachylała się aby podnieść rękawiczki z stołu– Co z moimi bliznami?

 - Wciąż nie jestem pewna – westchnęła. – Tak długo jak resztki trucizny są w twoim organizmie nie mogę powiedzieć nic na sto procent. Ta ilość nie zagraża twojemu życiu, ale pogarsza gojenie się obrażeń i znacznie potęguje zmęczenie.

Nie odpowiedział nic. Tego właśnie się spodziewał. Dawniej niepewność mu przeszkadzała, ale teraz stała się raczej obojętna. Chwilami nawet kojąca.

 - Wiesz, że jak tylko coś będę wiedziała od razu ci powiem – powiedziała rozwiązując wstążkę. Różowe włosy opadły na ramiona, a Raiden zastanawiał się po raz kolejny jakim cudem nie gryzą się z odcieniem jej stroju.

 - Wciąż miewasz bóle głowy?  - to pytanie zadała z wyraźnym wahaniem. Chłopak miał nadzieję, że nie patrzy na niego. Jej oczy jednak, choć wyraźnie niepewne, taksowały jego sylwetkę.

 - Jest lepiej – wyznał. – Nie mam już problemów rano, ale wieczorem wciąż łapią mnie migreny. – kiedy tylko to powiedział, poczuł, jak atmosfera w pokoju robi się lżejsza. Sakura ponownie się rozluźniła a na jej usta wpełzł tak znany mu grymas zadowolenia.

 - Dobrze, w takim razie przepiszę ci tylko mniejsze opakowanie diazepamu. Lewofanol jeszcze masz?– upewniła się.

 - Tak – zapewnił. – Starczy mi jeszcze na tydzień.

                                                           ***

Odgłos jego kroków odbijał się echem od ścian wąskiego korytarza. Chociaż przemierzał go tysiące razy w swoim życiu, jego długość zawsze go zaskakiwała. Nie chciał mówić, że irytowała, chociaż stos zwojów, na kilka minut przed północą, ciążył mu na rękach. Spojrzał na nie, mając cichą nadzieję, że nie będą wymagały zbyt wielkiej uwagi. W pierwszej chwili wszystkie były bliźniaczo-podobne – brązowe pergaminy ze złotymi refleksami, zwinięte starannie w rulony. Tylko różne kolory wąskich wstążek, którymi były przewiązane pozwalał odróżnić je od siebie i, po latach praktyki, wartościować.  Chciał przyjrzeć się im uważniej, jednak słabe światło jedynej na całej długości korytarza lampy sprawiało, ze widział tylko kontury. Westchnął, przyspieszając nieznacznie. Wiedział, że ma całą noc, jednak nie lubił marnować czasu.         

Kiedy wszedł do swojego gabinetu stos raportów leżących na jego biurku poderwał się do lotu. Szybko, choć niechętnie zamknął drzwi, aby nie pogłębiać przeciągu. Powietrze w pomieszczeniu było chłodne, świeże i czyste – takie jakie lubił. Uśmiechnął się pod nosem kiedy zdał sobie sprawę z tego, kto zostawił otwarte okno.  Miał zamiar wrzucić wszystkie zwoje do szuflady, jedynego wolnego miejsca w całym gabinecie, jednak w ostatniej chwili coś przykuło jego uwagę. Żółto-zielona wstążka ze srebrzystą zawieszką zamajaczyła mu przed oczami. Konoha?

Sięgnął po zwój uważnie mu się przyglądając. Grubość pergaminu nie pozwalała na żadne prześwity granatowego atramentu, nawet w sztucznym, jasnym świetle jarzeniówki rozjaśniającej pomieszczenie. Do cienkiej tasiemki przywieszony był symbol Konohy – znak od Hokage, że tekst różni się od rutynowych raportów. Zaintrygowany rozwinął  wiadomość.

Czcigodny Kazekage!

Wolałabym Cię nie niepokoić, jednak uważam, że najwyższy czas zainteresować się uważniej sprawą, o której Sakura poinformowała Temari przy okazji jej ostatniego pobytu w wiosce. Obie chciałybyśmy się mylić, ale niedawne wydarzenia nauczyły nas, że im mniejsza iskra, tym trudniejszy pożar do ugaszenia. Informacje rozesłałam wszystkim Kage.

                                                                                                                     

                                                                                                                      Tsunade

           

Heeeej, nie spać! No dobra, to było tak nudne, że jednak pozwalam. Chciałam wprowadzić Raidena i chociaż trochę wyjaśnić jak wygląda wioska po wojnie. W pierwotnej wersji miała być tutaj jeszcze jedna scena, jednak w końcu stwierdziłam, że w ogóle mi nie pasuje do tego rozdziału więc będzie w następnym, zapewne też dużo dłuższym. Chciałam ten rozdział opublikować jak najszybciej i przez to nie jestem pewna, czy go dokładnie sprawdziłam. W pierwotnym planie miał on się ukazać gdzieś w pierwszym tygodniu czerwca, jednak moi nauczyciele mieli wobec niego inne plany. 

I jeszcze sobie chwilę ponarzekam... Znalazłam w poniedziałek mój tekst, nie związany z "Naruto", który napisałam jak miałam dwanaście lat. I wiecie co? Zazdroszczę dwunastoletniej sobie płynności, którą gdzieś straciłam  - z czym zupełnie się nie mogę pogodzić.

Bardzo dziękuję za wszystkie wasze ciepłe słowa po prologu! Naprawdę się nie spodziewałam! 

I z tego miejsca jeszcze raz dziękuję Chusteczce-aha za uratowanie bloga największego beztalencia graficzno-informatycznego na świecie! 

Pozdrawiam was, trzymajcie się w tych ostatnich dniach szkoły!