Rozdział 2

2. Tak dyplomatyczna równość, nie jest prawdziwa. Kierowanie się słowem ludzi, których natur obdarzyła w specjalne zdolności, jest kluczem do zachowania równowagi.

Patrzyła na chłopaka zbliżającego się z na przeciwka zastanawiając się, kiedy dorośli. Kiedy jego blond włosy ściemniały delikatnie, kiedy rękawy pomarańczowej koszulki zaczęły opinać się na ramionach, a piskliwy głos przestał drażnić uszy. I kiedy zaczęła wspinać się wysoko na palce, aby móc przytulić go na powitanie.

 - Sakura-chan!  - krzyknął, obejmując ją w talii i unosząc bez wysiłku do góry. Delikatny uśmiech zagościł na jej twarzy. Jak można zmienić się i jednocześnie wciąż być takim samym?

 - W końcu jesteś! – odpowiedziała, kiedy jej stopy w końcu dotknęły podłoża.  – Tęskniłam. – dodała, poprawiając mu przy okazji kaptur czarnej bluzy, która sprawiała wrażenie o kilka rozmiarów za dużej. Chłopak zaśmiał się znowu, ukazując głębokie dołeczki.

 - Ja też! Mogłabyś czasem ze mną gdzieś pojechać. Sai zrobił się nudny.

 - Wiesz, że nie mogę. Mam tutaj dużo pracy – odparła, robiąc wszystko, aby grymas na jej twarzy pozostał szczery, kiedy w głowie znowu pojawiła się deprymująca myśl, że tak naprawdę jest mu niepotrzebna. I nigdy nie była – a już na pewno nie jako kompan.

 - Oj wiem, wiem. Ktoś w końcu musi składać flaki do kupy zanim zajmą miejsce na cmentarzu- krzyknął. Sakura z trudem zdusiła w sobie chęć popchnięcia go na najbliższą ścianę.

 - Mógłbyś się jednak czasem zamknąć – warknęła zamiast tego. Wojna zmieniła ich podejście do śmierci – Naruto starał się traktować ją tak lekko jak tylko może,  Sakura na jej wspomnienie stała się wręcz uczulona. Żadne z nich jej nie zaakceptowało.

 - Wiesz co, Sakurka? – zapytał, a ona uniosła delikatnie brwi – Zawsze jak wyjeżdżam ma nadzieję, że po powrocie zastanę cię milszą. I od sześciu lat się zawodzę!

Tym razem impuls wygrał z logiką i już po chwili chłopak przykładał rękę do pokrywającego się czerwienią ucha

 - I do tego dalej cierpię za prawdę!

 - Ty już się lepiej nie odzywaj – stwierdziła rzeczowo, jednocześnie przeklinając w duchu tę tak mało odporną na zaczepki cząstkę siebie.  – Opowiedz lepiej jak misja.

 - Pojechaliśmy, naprawiliśmy, wróciliśmy. Sai po drodze się trochę poobijał, ale spokojnie, to nic takiego! – sprostował widząc jej minę. – Właściwie to zaczynam żałować, że Madara nie żyje. Te misje stają się teraz coraz nudniejsze...  – westchnął teatralnie.

 - To może czas zostać na dłużej w wiosce? – zapytała, przeczesując ręką włosy. Wzrokiem błądziła po kamienistej ścieżce, którą przemierzali, nie chcąc spojrzeć mu w oczy. Wyobraźnia wystarczyła jej do zilustrowania odbijającej się w nich odpowiedzi.

 - Myślałem o tym.

Podziękowała w duchu za to, że wcześniej opuściła głowę, bo gdyby nie to z pewnością potknęłaby się o najbliższą skałkę. Szok jednak musiał wstrząsnąć jej ciałem na tyle mocno, że Naruto zbliżył się do niej nieznacznie, gotowy, żeby ją przytrzymać.

 - Chcesz przyjąć propozycję Tsunade? – wykrztusiła, spoglądając na niego. Chociaż starała się, żeby jej ton był spokojny, zielone tęczówki musiały ją zdradzić, bo Naruto ponownie westchnął i pokręcił głową.

 - Nie. Po prostu tęsknie za wioską – rzekł, ku jej zdziwieniu wyjątkowo ostro. Nie znosiła tego tonu, nie u Naruto. Miała wrażenie, że momentalnie wytworzyła się między nimi ściana z ciężkiego powietrza. I po raz kolejny zastanawiała się, jak można odrzucić coś, do czego tak desperacko dążyło się przez całe życie. Dlaczego to jedno ziarno nadziei zakopane gdzieś pod gruzami wojny wciąż próbowało się przedrzeć? Czasami wolałaby, żeby umarło zatrute prochami ofiar - nie tylko tych z sprzed trzech lat.

 - Rozumiem.

Tak naprawdę nie rozumiała, ale zmęczenie i desperacja w zatrzymaniu przyjaciela wydusiła kłamstwo z jej ust. Dodatkowo podparte uściskiem jego szorstkiej dłoni brzmiało wyjątkowo przekonująco. Przynajmniej taką miała nadzieję.

 - Skoro już jesteś – odezwała się, chcąc przerwać krępującą ciszę – może wybierzemy się na ramen? Mam co prawda zmianę w szpitalu, ale mogłabym się zamienić z Shizune. Na pewno by zrozumiała.

 - Wiesz Sakurka – podrapał się zakłopotany po głowie – bardzo chętnie, ale już się umówiłem. Obiecałem Hinacie, że wybierzemy się gdzieś wieczorem, jak tylko wrócę. Dlatego z tobą chciałem zobaczyć się wcześniej – wyjaśnił, a dziewczyna mogłaby przysiąc, że na jego opalonej twarzy pojawiły się delikatne rumieńce.

 - Rozumiem – powtórzyła drugi raz tego dnia – Tylko nie zepsuj sobie randki – zaśmiała się, chcąc uniknąć przykrej niezręczności.

 - Wiedziałem, że zrozumiesz!  - krzyknął uradowany, jakby wiedział, że właśnie zrywa tą nie zapisaną i nie wypowiedzianą nigdy zasadę, że pierwszy wieczór po jego powrocie, należy do nich. Do przyjaciół.

 - To ja już będę leciał! Zobaczymy się jak najszybciej, prawda?

 - Tak, oczywiście.

I odszedł szybkim krokiem w kierunku swojego mieszkania, a ona machając mu i pokazując wszystkie zęby w najbardziej fałszywym uśmiechu świata poczuła się jeszcze gorzej, niż przed godziną. Odwróciła się i podążyła w kierunku szpitala starając się odepchnąć wszystkie negatywne wrażenia. Ty mnie już nie potrzebujesz, prawda?

Przekraczając próg szpitala poczuła trudną do opisania ulgę. Jej napięte mięśnie rozkurczyły się a rozszerzone źrenice wróciły do pierwotnych rozmiarów – po mimo uparcie napierającej na nie bieli ścian. Znalazła się w równoległym wymiarze, gdzie zapach metalu, krwi i potu, którym zdążyła już przesiąknąć, był czymś normalnym, zwykłym powietrzem wdzierającym się do płuc. Nie musiała być bogiem, aby spełnić podjudzane przez ambicję pragnienie bycia potrzebną.

Przemierzała szerokie korytarze z wysoko uniesioną głową i, tym razem szczerym, uśmiechem na ustach. Ta część szpitala, gdzie znajdowały się oddziały dla zdrowych noworodków i lekkich przypadków zawsze wprawiała ją w pozytywne nastrój. Słońce wdzierające się dużymi oknami w dębowych oprawach połączone ze śmiechem dzieci dochodzącym z bawialni zawsze ją rozweselały, co było jednym z  dwóch powodów dla których zawsze nadkładała drogi do swojego gabinetu. Drugi, paradoksalnie, był taki, że była to część położona najdalej od intensywnej terapii. Miejsca, gdzie głucha cisza dzwoniła w uszach a w głowie pojawiały się samolubne myśli: Proszę, nie chcę tam nikogo znać! Ile razy się zawiodła...

Kiedy w końcu stanęła przed ciemnymi drzwiami. Z kabury przywiązanej do lewego uda wyciągnęła metalowy klucz i mechanicznym ruchem wpasowała w dziurkę. Słysząc charakterystyczny szczęk zamka weszła cicho do pomieszczenia od razu zmierzając do szafy położonej za drzwiami, przy której wisiało, nieco zakurzone, lustro. Skrzywiła się delikatnie na ten widok, upominając się w myślach, że dawno tu nie sprzątała. Tu, ani w swoim mieszkaniu. Odłożyła jednak to zadanie na później i skupiła się na swoim odbiciu w lustrze. Poprawiła czarną, sięgającą połowy ud spódniczkę i narzuciła na siebie, poszarzały od wielokrotnego prania, fartuch. Oceniając swój wygląd w lustrze zastanawiała się, czy to że na jej ramionach wisiał jak na wieszaku był winą tego, że się rozciągnął, czy ona po prostu schudła. Szybko jednak doszła do wniosku, że nie ma to żadnego znaczenia. Podeszła do biurka z zamiarem sięgnięcia po kalendarz, kiedy usłyszała pukanie do drzwi.

 - Proszę! – krzyknęła, dopiero później zdając sobie sprawę, że właśnie mogła się wpakować w ręce jakiegoś natrętnego pacjenta. Na jej szczęście zanim zdążyła westchnąć ciężko w progu stanęła Tsunade. Jej długie włosy wyjątkowo związane były w jedna kitkę a piersi, nieporadnie ukryte za materiałem luźnego sweterka, zwracały jeszcze większą uwagę niż zazwyczaj. W ostatnich latach postarzała się lekko, a Sakura nie wiedziała czy było to wynikiem jej wyboru, czy po prostu nie miała siły już utrzymywać wyglądu dwudziestolatki. Jej bursztynowe oczy, chociaż dalej piękne, zdawały się wiecznie zmęczone. Cieszyła się, że udało się przetrwać wiosce, jednak jej ciało zapłaciło za to straszną cenę, której prawdopodobnie nie uda się jej spłacić do końca życia.

 - Tsunade-sama. Nie dostałam informacji, że mam się  z panią spotkać – odpowiedziała, a w jej głosie pobrzmiewało trudne do ukrycia zaskoczenie. W ostatnim czasie nie widywała często swojej mentorki, mijała ją czasem na korytarzu, ale nie rozmawiały od przeszło dwóch tygodni. Teraz, kiedy szpital znajdował się głównie w rękach jej i Shizune, zajmowała się już tylko obowiązkami Hokage, w szpitalu pełniąc funkcję gościa.

 - Bo i nie prosiłam nikogo, żeby ci ją przekazał. Mam chwilę wolnego, a i tak mam tutaj zaległą kartotekę do wypełnienia.

Dziewczyna skinęła głową, wiedząc, że to był sposób Tsunade na przyznanie, że sama chciała się z nią zobaczyć. Jej dokumenty od wielu lat były wypełniane głównie przez Shizune.

 - Coś się stało?

 - Sama nie wiem. – Westchnęła ciężko.  – Dzisiaj rano Anbu znalazło kolejne ciało w lesie, niedaleko bramy. Chłopak, może o dwa lata młodszy od ciebie. Nie był z naszej wioski.

 - W jakim stanie było ciało? – spytała dziewczyna, po mimo niemal stuprocentowej pewności, że zna odpowiedź. Nie byłaby w tej sytuacji, gdyby jej nie znała.

 - Tak jak poprzednie. Nienaruszone, ani jednej kropli krwi. Ani na ciele, ani w okolicy –odparła, jednocześnie zdrapując zębami krwistoczerwony lakier z  palca wskazującego – za pół godziny odbędzie się sekcja. Chciałabym, żebyśmy dołączyły, jak już skończysz swoje obowiązki tutaj – dodała.

 - Oczywiście! – Sięgnęła po kalendarz otwierając na właściwej stronie. „Laboratorium, skrzydło trzecie, 19-21 izba” – przeczytała.  - Laboratorium zajmę się w nocy, na izbie nie będę niezbędna przez cały czas.

 - Mogę być gotowa za jakieś półtorej godziny – powiedziała już na głos.

 - Nie musisz się spieszyć. Zanim reszta zajmie się oczywistymi rzeczami minie trochę czasu. – rzekła i, jakby czytając jej w myślach, dodała – Zajmij się wszystkim teraz. Jeśli potwierdzimy nasze obawy jutro nie będziesz miała czasu.

Dziewczyna spojrzała na nią zdumiona. Ku jej zdziwieniu Tsunade uśmiechała się przyjaźnie.

 - Chyba nie sądziłaś, że pozwolę ci zapuszczać korzenie w tej wiosce do końca życia. Młodość sobie zmarnujesz!

Sakura próbowała zaoponować, ale ledwo otworzyła usta, została wyprzedzona.

 - Daj spokój, będziesz mieć milion lat na wypełnianie nudnych papierów i bawienie się w laboratorium. Poza tym, byłaś tutaj już za długo. Jesteś świetnym medykiem, ale nie przestawaj być kunoichi.

 - Widzę, że nie mam wyboru? – upewniła się zakładając z przyzwyczajenia kosmyk włosów za ucho. Kiedy niemal natychmiastowo się zza niego wysunął przeklęła w myślach decyzję, żeby znowu ściąć swoje odrastające włosy.

 - Nie. Nie chcę angażować w to za wiele osób, przynajmniej na razie. Wysłałam informacje do wszystkich Kage, ale szczerze wątpię, żeby poświęcili temu wystarczającą uwagę. Tylko Gaara odpisał, żebyśmy informowali go na bieżąco – wyjaśniła, na powrót wracając do poważnego tonu. – Możemy zobaczyć się o dziewiętnastej w kostnicy?

 - Mam dyżur na izbie.

 - No cóż, już go nie masz. Do zobaczenia.

Stała przed drzwiami kostnicy starając się choć trochę rozmasować zbolały kark. Z założenia przyjemne cztery godziny dyżuru zmieniły się w piekło, kiedy nagle na oddziale pojawiły się dwie czteroletnie dziewczynki, które na wzór wielkich bohaterów trzeciej wojny shinobi rzuciły się na siebie kalecząc wzajemnie kanaiami tak mocno, że Sakura była pewna, że je straci. Patrząc na blade usteczka i zasiniającą się szybko alabastrową skórę musiała panować nad drżeniem rąk, które nie zdarzyło jej się już bardzo długo. Nic nie działało na nią równie mocno jak widok dzieci, z których powoli ulatywało życie. Kiedy już udało jej się ją uratować, oraz upewniła się, że i jej koleżanka jest na właściwej drodze wyszła do rodziców, którzy wina obarczyli... czteroletniego chłopca z ich roku, złodzieja ich malutkich serc. Dla Sakury byłaby to sytuacja wręcz absurdalna, gdyby nie nerwy pewnie zaśmiałaby się na myśl, że jednak kłótnie jej i Ino były wyjątkowo łagodne. Jednak to, że dwie małe istotki stanęły naprzeciw siebie z autentycznym zamiarem walki na śmierć i życie było tylko kroplą w morzu wszystkich negatywnych skutków wojny.

 - Tak, jakby były jakieś pozytywne – mruknęła rozgoryczona. W oczekiwaniu na spóźniającą się Tsunade zaczęła się rozciągać, chcąc pozbyć się nieprzyjemnego zesztywnienia mięśni.

 - Czyste szaleństwo. – Usłyszała, kiedy odwrócona tyłem robiła skłony. Wyprostowała się i bez słowa skinęła głową.  – Możemy wchodzić?

 - Tak – odpowiedziała, stwierdzając, że kolejne przytaknięcie mogłoby być odebrane jako nieuprzejme.

W progu powitał ich chór sześciu medyków. Na środku pomieszczenia stał szeroki stół, mocno oświetlony przez cztery, zawieszone tuż nad nim lampy. Nie było okien, więc kąty, gdzie stały szafki z narzędziami były niemal niewidoczne. W czasie kiedy Sakura sięgnęła po kartę pacjenta, Tsunade zapytała:

 - Znaleźliście przyczynę zgonu?

 - Wszystko wskazuje na zawał serca – odparł brunet, którego imienia Sakura nie mogła sobie przypomnieć.

 - Więc mamy zawał serca, udar i śmiertelne odwodnienie, które zbiegło się w czasie z zaginięciem dwójki dzieci i odejściem z wioski trzech shinobi. – pomyślała na głos Tsunade, a jej paznokcie ponownie znalazły się niebezpiecznie blisko ust.  – Dobrze, dziękuję. Możecie już iść. Dalej poradzimy sobie same.

 - Tak jest! – odkrzyknęli chórem i uprzednio układając sprzęt na miejsce i wręczając notatki Sakurze, opuścili kostnicę.

 - Jak duże prawdopodobieństwo jest, że to wszystko jest przypadkiem? – zastanowiła się, kiedy już zostały same. Dziewczyna nie odpowiedziała, zbyt skupiona na przeglądaniu wniosków zebranych przez medyków. Otrząsnęła się dopiero, kiedy Hokage wręczyła jej parę lateksowych rękawiczek.

 - Sprawdźmy co przeoczyli.

Po pięciu godzinach musiały jednak przyznać, że nic. Pomimo zbadania ciała chłopaka pod każdym możliwym kątem, z uwzględnieniem dokładnej analizy płynów ustrojowych nie udało im się znaleźć nawet najdrobniejszej rzeczy, która mogłaby mieć udział w jego śmierci. Światełkiem w tunelu było badanie kości, na którego wyniki czeka się kilka dni, jednak mając doświadczenie z poprzednich dwóch zgonów i z nim nie wiązały wielkich nadziei. Jedyne, czego udało im się dowiedzieć było to, że w przeciwieństwie do dwóch poprzednich ofiar, ten nie był ninja, chociaż na pierwszy rzut oka można było tak założyć, z powodu wyraźnie zarysowanych mięśni i licznych blizn pokrywających tors. Głowa zaczęła wyjątkowo ciążyć Sakurze, a kiedy biały zegar z najprostszymi czarnymi wskazówkami wybił północ zdusiła kolejne ziewnięcie.

 - To nie ma sensu. – Tsunade w końcu wypowiedziała na głos to, o czym obie myślały już od dłuższego czasu. Sakura jednak nigdy nie śmiałaby przerwać oględziny zanim zrobi to jej mistrzyni.  – Idź spać, a jutro o dwunastej przyjdź do mnie po mapę miejsca od którego wyruszysz.

 - Tak jest – odpowiedziała i szybko opuściła pomieszczenie, w duchu modląc się, żeby szybko trafiła do ciepłego łóżka w swoim, niezwykle cichym, mieszkaniu.

Słońce napierało na nią niemiłosiernie, wyciskając ostatnie kropelki potu z jej, stosunkowo jasnej jak na tę część świata, skóry. Nawet stopy, pozornie chronione przez grube podeszwy czarnych sandałów, zdawały się płonąć. Dziewczyna obróciła się zirytowana dookoła własnej osi, wzrokiem desperacko poszukując czegoś, co nie było gęstym powietrzem unoszącym się nad jasnym piaskiem. Jednak las, którym wędrowały nocą już dawno zniknął za widnokręgiem, pozostawiając je brutalnie odsłonięte na środku pustyni w samo południe.

 - Ile można? – jęknęła dziewczyna, odgarniając po raz kolejny długie, czarne włosy z pleców. Gdyby nie była tak uparta już dawno by je związała.

 - Jeszcze się nie przyzwyczaiłaś? – spytała, wyraźnie rozbawiona zachowaniem przyjaciółki blondynka. W przeciwieństwie do niej wyglądała na stosunkowo wypoczętą, a opalone ciało pozostawało suche.

 - Do tego piekła nie da się przyzwyczaić  – odburknęła urażona, zakładając ręce na piersi. Fioletowy lakier na jej paznokciach odprysnął w kilku miejscach co sprawiło, że zdenerwowała się jeszcze bardziej. Obsesyjne dbanie o paznokcie na nic się opłaciło.

 - Gdybyś nie wyjechała na tak długo nie byłoby problemu – powiedziała, zgodnie z prawdą, Temari. – Zresztą, wcale nie jest tak źle. Powiedziałabym nawet, że jak na lato jest wyjątkowo chłodno.

 - Powiedz mi, że żartujesz. Albo jesteś masochistką. Błagam! – krzyknęła żałośnie, z nadzieją patrząc się w jej turkusowe oczy. Dziewczyna jednak tylko uśmiechnęła się przyjaźnie.  – Zdążyłam zapomnieć, że wszyscy w Sunie są nienormalni.

 - Uważaj, bo się obrażę.

 - Z takimi wtykami u Kazekage mogłabyś nam załatwić, żebyśmy miały misje w chłodniejszych miejscach.

 - Przecież wiesz, że Gaara jest przekonany, że nie chcesz się za bardzo oddalać od wioski.  – odparła Temari, a jej ton stał się jakby nieobecny. Obie rozumiały się praktycznie bez słów, po mimo pozorów, tak wiele je łączyło. Z jedną tylko znaczącą różnicą.

 - Moja ciotka świetnie radzi sobie z Reiko. 

Midori była matką. Swojej dwuletniej, małej kopii z sięgającymi ramion czarnymi włosami,  które kazała sobie wiązać liliowymi wstążkami, i dużymi bursztynowymi oczami. Dziewczynki, którą widywała tylko nocami, kiedy już spała.

 - Nie wierzę, że skazujesz ją na nasz los  – wyrzuciła Temari. Po mimo swojego dużego dystansu do dzieci, nienawidziła tego, że wzrok małej przypomina ten, który tak dobrze znała ze swoich zdjęć z dzieciństwa. Jednak po mimo wielu kłótni nie udało się jej przekonać dziewczyny do zmiany podejścia. Nigdy też nie powiedziała tego na głos, ale rozumiała jej strach przed córką aż za dobrze, a hipokryzja była czymś, czego nienawidziła ponad wszystko.

 - Będziemy o tym rozmawiać tysięczny raz? – spytała Midori, przewracając teatralnie oczami.  – Chyba widzę bramę!

Temari mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem, nienawidząc tego, że nie ma nic do powiedzenia. Wszystkie racjonalne argumenty, które wysuwała od dwóch lat spotykały się tylko z ciętą kontrą, co doprowadzało do niepotrzebnych kłótni. Podniosła więc głowę, mrużąc delikatnie oczy, które walcząc z promieniami słońca, próbowały dostrzec w oddali delikatny zarys ceglanej konstrukcji. Widząc koniec pustyni jej towarzyszka nabrała nowej energii i wysunęła się zdecydowanie do przodu.

 - Midori! – krzyknęła.

 - Tak?

 - Obciągnij sukienkę. Znowu masz cały tyłek na wierzchu.

W budynku Kazekage panował przyjemny chłód, stanowiący przyjemny kontrast z jej nagrzaną skórą. Widok zrozpaczonej Midori, której strój wyglądał, jakby ktoś oblał ją wodą,  sprawił, że zgodziła się zdać raport z misji sama. Kiedy znalazła się przed gabinetem Gaary bez pukania weszła do środka.

 - Cześć braciszku – rzuciła na wejściu podchodząc do niego. Na jej widok wstał z krzesła i, wciąż nieporadnie, przytulił na przywitanie. Temari zaśmiała się, kiedy zorientowała się, że ją przerósł. No ale czego ja się spodziewałam? Że będzie miał metr sześćdziesiąt na wieki? – przeleciało jej przez głowę.

 - Jak misja?  - zapytał przyglądając jej się uważnie. Kiedy upewnił się, że jej ubranie jest całe, a ramion i nóg nie pokrywają nowe blizny usiadł na kanapie pod ścianą, siostrze pokazując miejsca obok.

 - Udało nam się znaleźć kryjówkę Kou, ale niestety nie było go nigdzie w okolicy. Trzeba będzie tam wrócić w najbliższym czasie – powiedziała. Gaara kiwnął w zamyśleniu głową.

 - Wyślę tam w najbliższym czasie drużynę Matsuri.

 - Nie trzeba! Ja i Midori możemy to dokończyć nawet w tym tygodniu – zaoponowała szybko. Nie znosiła, kiedy ktoś dokańczał pracę za nią.

 - Wiem, ale mam dla ciebie inne zadanie. Pamiętasz jak rozmawiałaś z Sakurą o tych dziwnych zaginięciach w Konosze?  - Dziewczyna zmarszczyła brwi.

 - Pamiętam. Jak byłam ostatnio na egzaminie z wioski zginął jakiś chłopiec. Wszyscy wydawali się mocno podenerwowani.  – Przypomniała sobie,

 - Wczoraj znaleźli kolejne ciało. Sekcja nic nie wykazała...

 - No cóż, jakkolwiek jestem zaintrygowana, to już problem Konohy. Sojusz nie zobowiązuje do rozwiązywania ich spraw – upomniała go, wiedząc, że z sympatii dla Liścia i ich mieszkańców Gaara byłby gotów poświęcić własnych ludzi. Albo wyruszyć tam sam, gdyby stwierdził taką konieczność. Przypominając sobie jego nastawienie z przed, zaledwie, pięciu lat stwierdziła, że popadł ze skrajności w skrajność.

 - Też tak myślałem – odrzekł, wyrywając ją z rozmyślań.  – Dopóki nie przejrzałem tej nocy dokładnie wszystkich raportów. Tydzień temu patrole znalazły ciała dwóch nastolatków dziesięć kilometrów na zachód od wioski. Medycy uznali, że ta dwójka się zgubiła i padła z odwodnienia. Nawet o tym nie przeczytałem wcześniej – wyznał, a wielkość jego wyrzutów sumienia odmalowała się od razu w dużych oczach.

 - Przestań – ucięła od razu Temari. – I tak robisz za dużo. Dostajesz ponad dwieście raportów dziennie, z tego może pięć jest wartych uwagi. Mogę cię zapewnić, że Tsunade nie czyta nawet dziesięciu procent ze swoich i gdyby nie Shizune nie miałaby o niczym pojęcia.

 - Skąd ta pewność?

 - Mam swoje źródła – roześmiała się czochrając mu rude włosy. Przez myśl przeszło jej, że pociemniały znacząco od ciągłego siedzenia w biurze. – A co do sprawy, wciąż nie wiadomo czy to nie zwykły zbieg okoliczności.

 - Wiem, że Mizukage też odnotowała odejście dwóch młodych shinobi. Nie chcę się obudzić, kiedy już będzie za późno – stwierdził twardo.

 - Rozumiem więc, że odwiedzę swoją kwaterę w Konoha zanim zdążyła dobrze zarosnąć kurzem?

 - Na to wygląda. Tsunade oczekuje cię za tydzień, chyba najlepiej jeśli pójdziesz z Midori. Masz cztery dni na odpoczynek i byłbym wdzięczny, gdybyś z nich skorzystała  – powiedział i popatrzył na nią oczami przepełnionymi troską. Wstała z kanapy, otrzepała swoją czarno-czerwoną sukienkę i uprzednio cmokając brata w policzek skierowała się do domu.

Ledwie zdążyła przekroczyć próg a już zorientowała się, że zanim odpocznie czeka ją sprzątanie. Domyślała się, że w czasie jej tygodniowej nieobecności i Gaara nie spędził tu za dużo czasu, na co wskazywał stos nieumytych naczyń zalegający w zlewie i kurz pokrywający jesionową podłogę. Gdyby nie znała Kankuro pomyślałaby, że i on jest na misji, jednak bałagan w domu nie był tego potwierdzeniem. Zdjęła więc buty i ułożyła równo zaraz przy wejściu i skierowała się schodami na górę. Minęła drzwi łazienki, wchodząc do pokoju brata. Chaos jaki tam zastała nie mógł się z niczym równać. Wszędzie porozrzucane ubrania, niepościelone łóżko, a na środku pokoju Kankuro otoczony stosem śrubek i drewnianych części. Był tak zaaferowany konstrukcją nowej lalki, że nie zauważył jej wejścia dopóki nie odchrząknęła sugestywnie.

 - Temari! – krzyknął, odkładając szczątki marionetki na podłogę i ściskając ją mocno. – W końcu! Wszystko w porządku? – Potwierdziła skinieniem głową i delikatnym uśmiechem.

 - Widzę, że domem to ty się nie zająłeś. A już myślałam, że wraz z dwudziestką na karku cos się zmieni.

 - Przedwczoraj wróciłem do wioski. Jakiś idiota zniszczył mi lalkę! – usprawiedliwił się szybko. Temari podeszła do okna i otworzyła je chcąc wpuścić do dusznego pomieszczenia choć trochę powietrza. Kiedy jednak stos papierów leżących na stoliku przy łóżku poderwał się do lotu stwierdziła, że nie był to najlepszy pomysł.

 - Tłumacz się ile chcesz. Jestem tylko ciekawa jak utrzymasz dom, kiedy wyjadę na dłużej.

 - Więc już rozmawiałaś z Gaarą? Naprawdę chce cię tam wysłać – upewnił się, patrząc na nią z lekkim niepokojem. Mięsnie Temari napięły się delikatnie, na kolejny tego dnia, w jej opinii bezsensowny, przejaw troski w stronę jej osoby, ale udało jej się tego nie skomentować. – Nie chcę, żebyś spędziła trzy dni w podróży sama.

 - Nie jadę sama, tylko z Midori – wyjaśniła spokojnie. Kankuro prychnął lekceważąco.

 - Oczywiście – syknął, z tak rzadko spotykanym u niego sarkazmem.

 - Tak, doskonale wiem co o niej sądzisz. W końcu nie możesz lubić jedynej laski na tej planecie, która dała ci kosza – warknęła.

 - Doskonale wiesz, że nie o to chodzi – krzyknął, kiedy zbierała się, żeby wyjść z jego pokoju.

 - Jasne. Idę pod prysznic.

I zamykając za sobą drzwi z, nieco za głośnym trzaskiem, skierowała się w stronę łazienki.

No cóż. I jest rozdział drugi. Z niego też nie jestem zadowolona, ale muszę przyznać, że poza pierwszą sceną pisało mi się go nadspodziewanie dobrze. Jedynym zgrzytem jest to, że nagle okazało się, że mam mniej czasu niż myślałam, więc zamiast czekać dzień z publikacją, jak to zazwyczaj robię w celu uniknięcia zbyt wielu błędów, oddaje w wasze ręce coś, co ledwo skończyłam. Pierwsza scena jest, wbrew pozorom, zbyt ważna żebym mogła ją ominąć, a okazało się, że pisanie o Naruto połączone z bezweniem kompletnym jest dla mnie katorgą. Zupełnie nie ogarniam tej postaci. Co do reszty, to zasilona nową wenlistą, pisałam już wszystko ciągiem. Wiem, że Temari może wydawać w scenie z Midori trochę mdła i to mi nie pasuje, ale no cóż, tej sceny już nie zmienię. W ogóle wydaje mi się, że ten rozdział jest napisany stylem rodem z wczesnych klas podstawówki. Co do następnego rozdziału.... Za tydzień wyjeżdżam, a że do tego czasu nie zdążę nic napisać, to niestety, ale rozdział będzie dopiero po 12 sierpnia. Mój dostęp do komputera przez ten miesiąc będzie, albo bardzo ograniczony albo zerowy, więc mogę być bardzo opóźniona z komentarzami u Was, za co bardzo przepraszam, a jak już się pojawią, to pewnie będą krótkie. W czasie wyjazdu postaram się napisać kilka rozdziałów w przód, i tak nie będę miała nic lepszego do roboty.

Dziękuję wam za chęci czytania tych wypocin, za wszystkie ciepłe słowa i rady. Proszę, nie bójcie się objechać mnie jak leci, bo nie jestem w stanie wyłapać wszystkich wad mojego pisania sama, a bardzo bym chciała, móc za kilka rozdziałów powiedzieć, że jestem zadowolona. Pozdrawiam was cieplutko i życzę udanych wakacji!