Rozdział 3

3. Inteligencja objawia się właściwymi wyborami.

Wszystko, co widziałam to woda, iskrząca się intensywnie w blasku gwiazd. Usilnie próbowałam dostrzec coś poza nią, jednak ewentualny ląd ginął za ciemną zasłoną widnokręgu. Dla pewności obróciłam się dookoła własnej osi, mrużąc przy tym oczy. Zimny piasek, który wyczuwałam pod stopami, uformowany w wysepkę pozwalał mi tylko na jeden krok w każdą stronę.

 - Co ja tu robię? – spytałam na głos, próbując pobudzić mój umysł do pracy. Przymknęłam oczy i przycisnęłam lekko skostniałe dłonie do skroni. Charakterystyczny zapach morskiej wody drażnił nozdrza. Próbowałam przypomnieć sobie cokolwiek, jednak moje wspomnienia były jedynie nieuporządkowanymi urywkami pozbawionymi jakiegokolwiek kontekstu. Kilka obrazków, z których mogłam ułożyć jedynie encyklopedyczny obraz mojej osoby; znak wioski, rodzinne zdjęcie, kunai i oddalająca się sylwetka. Ludzkie serce trzymane w lateksowej rękawiczce. Moje imię i nazwisko, wypisane czarnym atramentem na starym pergaminie. Zastanawiałam się, jakim cudem ktoś zabrał mi moje wspomnienia.

 - Nie – zaprzeczyłam, kiedy tylko o tym pomyślałam. Ja ich nie straciłam. Irracjonalnie czułam ich obecność, jakby ktoś dał mi klatkę z nimi, ale zapomniał dopasować klucza.

 - No właśnie, Sakura, kto taki, jak ci się wydaje?

Otworzyłam szeroko oczy desperacko szukając źródła głosu, dłonią błądząc machinalnie po prawym udzie. Rozejrzałam się jeszcze raz, nic się jednak nie zmieniło. Nie wyczułam obecności nikogo innego; byłam sama, nie było możliwości, żeby ktoś ukrywał się w pobliżu. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że moje odczucia nie mają żadnego znaczenia. Zostałam porwana(?), zaciągnięta na pustą wysepkę, pozbawiona broni i historii własnego życia. Moje ciało mechanicznie podrywało się do walki, ale głowa nie wiedziała jak. A mimo to, byłam tak idiotycznie spokojna! Chociaż powinnam szaleć z niepokoju, wściekłości i poniżenia, szukać drogi ucieczki, krzyczeć, moje ciało zdawało się nadzwyczaj łatwo akceptować chłodne, nocne powietrze i otaczającą mnie pustkę. Dopiero teraz przyjrzałam się sobie uważnie. Błękitna, chyba jedwabna suknia sięgała mi do kostek, a jej wykończenia z białej koronki obcierały nadgarstki. Nie wybrałam jej sama. Była za długa, niepraktyczna, a jej kolor, chociaż wywoływał drgania klatki ze wspomnieniami, zdawał się do mnie nie pasować. Stopy miałam bose, a niepomalowane paznokcie zdawały się być zbyt długie i ładne. Jasna, nienaturalnie gładka skóra, w nikłym świetle nocy przywodziła na myśl najdroższą porcelanę. Z jakiegoś powodu podwinęłam suknię i przejechałam dłońmi po brzuchu, szukając choćby najmniejszej chropowatości odbiegającej od gładkiej faktury. Znowu nic. Dziwne – pomyślałam. – Trochę jak na końcu świata...

- Chciałabyś, żeby tak było? – Pytanie ponownie było głośne i wyraźne, wypowiedziane tonem zupełnie niewskazującym na oczekiwaną odpowiedź. Tylko tym razem, poznawałam ten głos – swój głos. Absurdalność tego odkrycia wydusiła ze mnie tylko głuchy śmiech.  

 - Wystarczy jedno twoje słowo, a twoje wspomnienia pójdą na dno. Koniec stanie się początkiem czegoś nowego. Nie tego chcesz?

 - Nie wiem! –krzyknęłam, próbując zachować resztki zdrowego rozsądku w „morzu” groteski– Jak mam, do jasnej cholery, wiedzieć czy chcę swojego życia skoro go nie znam?!

 - Nie potrzebne ci szczegóły. Wystarczy, że czujesz.

Otworzyłam usta, chcąc natychmiast zaprzeczyć. Zanim jednak zdołałam sformować sensowny argument do głowy przyszła mi irracjonalna myśl, że ona(ja – poprawiłam się szybko) może mieć rację. Kiedy skupiałam się na poszczególnych strzępkach odczuwałam całą gamę skrajnych emocji. Niekiedy kilka na raz: szczęście, strach, smutek, rozpacz uderzając we mnie w jednym momencie wywoływały drżenie skóry. Tylko czy udane życie może być spokojne? Nie potrafiłam znaleźć odpowiedzi.

 - Więc szukaj.

Zerwała się gwałtownie z łóżka biorąc głęboki wdech. Kiedy powietrze wypełniło jej płuca, a serce zaczęło bić nieco wolniej podparła się na łokciach i uprzednio odgarniając mokre włosy z twarzy omiotła wzrokiem pomieszczenie. Na podłodze leżały obie jej poduszki, a dopasowana do nich biała pościel przylepiła się do jej nóg. Na widok zmiętego prześcieradło, które zsunęło się i w połowie leżało na podłodze jęknęła cicho. Oblepione przez drobinki kurzu z niezamiatanej od tygodni podłogi nadawało się już tylko do prania.

 - Sakura!

Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że nie obudziła się sama. Przeklęła w myślach to, że po raz kolejny nie zamknęła drzwi wejściowych na klucz. Miała ochotę opaść z powrotem na materac i przykryć twarz, nawet przepoconą, kołdrą. Zanim jednak zdążyła drgnąć choćby o milimetr drzwi do sypialni otworzyły się, omal nie wypadając przy tym z zawiasów. Stojąca w nich kobieta miała krótkie blond włosy, przez które gdzieniegdzie zaczęła przebijać siwizna i intensywnie zielone oczy. Luźna, granatowa sukienka, którą miała na sobie, sięgała jej do kostek i nie podkreślała żadnych szczegółów jej figury. Odsłoniła ciemne zasłony i spojrzała na leżącą w łóżku dziewczynę.

 - Cześć kochanie. Drzwi były otwarte – powiedziała uśmiechając się przyjaźnie. Sakura, wiedząc, że jest zupełnie pozbawiona drogi ucieczki, zerknęła na nią, unosząc kąciki ust do góry.

 - Wiem. Wróciłam wczoraj późno i najwidoczniej zapomniałam ich zamknąć – wytłumaczyła, w myślach powstrzymując się przed dodaniem, że to nie zwalnia jej od pukania. Podniosła się nieśpiesznie z łóżka, spoglądając przy okazji za okno. Musiało być około dziesiątej, oceniła, widząc skąpane w słońcu twarze ludzi na ulicach. Mieszkała na tyle blisko siedziby Hokage, że mogła dostrzec otwarte okno w jej gabinecie i strzegących budynek anbu. Stojący obok, poszarzały gmach szpitala z zewnątrz sprawiał wrażenie nienaturalnie spokojnego, zwłaszcza w oczach kogoś, kto tak dobrze znał jego wnętrze

 - Och, gdzie byłaś?! – krzyknęła, nazbyt entuzjastycznie jej matka. Sakura westchnęła ciężko.

 - W pracy – odrzekła krótko. Nie musiała na nią patrzeć, żeby poznać jej reakcje. Tęczówki straciły swoje podświetlenie, a grymas na jej twarzy zmienił się z prawdziwie podekscytowanego na obojętny, kiedy wypowiadała zwykłe „aha”. Dłonie, które wcześniej przyłożyła do ust, teraz trzymała splecione na wysokości linii brzucha. Jak w kreskówce...

 - Przepraszam, że cię zawiodłam – rzuciła ironicznie, wstając w końcu z łóżka. Nie zaszczycając jej nawet spojrzeniem wyszła z pokoju i skierowała się do kuchni.

 - Kochanie, wiesz, że chce dla ciebie jak najlepiej. Dla mnie zawsze będziesz najwspanialsza, ale spójrzmy prawdzie w oczy: Niedługo skończysz dwadzieścia lat, jesteś ładna, ale mało osób może się o tym przekonać, bo ciągle siedzisz w szpitalu. I pomyśleć, że mogłabyś być teraz narzeczoną przyszłego Hokage!  - lamentowała, nieświadomie podnosząc ton. Sakura zgniotła trzymaną w dłoni szklankę, zanim zdążyła nalać do niej wody. Nie zważając na ściekającą obficie krew i szkło, które w połączeniu z jej kroplami tworzyło barwną mozaikę na jasnych kafelkach, podeszła do drzwi wejściowych i otwierając je na oścież krzyknęła:

 - Jeśli przyszłaś to tylko po to, żeby po raz tysięczny wkurzać mnie tym samym, to stąd wyjdź. Natychmiast!

 - Dlaczego na mnie wrzeszczysz?!

 - Po kimś to najwidoczniej mam!  - wyrzuciła – Nie po to się wyprowadziłam, żeby dalej słuchać twoich i ojca wynurzeń na temat mojego stanu cywilnego!

 - Ja się tylko o ciebie martwię! Teraz jesteś młoda, ludzie wciąż o tobie pamiętają po wojnie. Musisz to wykorzystać...

 - Mam wykorzystać śmierć setek tysięcy ludzi, żeby znaleźć sobie faceta?! Czy ty siebie w ogóle słyszysz?! – wybuchła, zupełnie zapominając o otwartych drzwiach.

 - Przecież wiesz, że nie o to mi chodzi! Cholera, Sakura, do niczego cię nie zmuszam, ale nikt nie jest szczęśliwy będąc sam!

Po tych słowach na kilka, niezwykle długich sekund, zaległa cisza. Dziewczyna wzięła głęboki, uspokajający oddech i ugryzła się, przynajmniej na chwilę, w język, pozwalając matce kontynuować.

 - Przyszłam zobaczyć jak się czujesz, tak długo cię u nas nie było. Na wejściu omal się nie potknęłam o podręczniki  do medycyny Potem zauważyłam, że długo nie sprzątałaś – na dowód tego wskazała na stos brudnych naczyń zalegający w zlewie.

 - Nie jestem samotna czy nieszczęśliwa, tylko leniwa – odparła zmęczonym tonem i zamknęła z powrotem drzwi do mieszkania.  – I do tego głodna.

Śniadanie, ku uciesze i niemałemu zdziwieniu obu stron upłynęło wyjątkowo spokojnie. Sakura wyraźnie potrzebowała zwykłej rozmowy o wszystkim i o niczym, a i propozycja pomocy w domowych porządkach wydała się jej kusząca. Kiedy matka opuściła jej mieszkanie, w zdecydowanie lepszym nastroju weszła pod prysznic i postanowiła, że zanim wyjedzie musi zobaczyć Raidena.

Stanęła pod drzwiami i zapukała dwukrotnie. Kiedy po dłuższej chwili nikt się nie pojawił ponowiła czynność tym razem przystawiając ucho do drzwi i próbując usłyszeć jakikolwiek dźwięk charakterystyczny dla domowej krzątaniny – niczego takiego jednak nie było. Zdziwiona, obeszła dom dookoła zastanawiając się gdzie mógłby pójść. Od czasu „wypadku” raczej unikał wioski,  w pobliżu, z tego co wiedziała, nie było też nikogo, kogo mógłby odwiedzić. Zamknęła oczy i próbowała skupić się na najbliższej okolicy, chociaż miała świadomość, że ktoś z tak marnymi zdolnościami tropicielskimi jak ona nie ma szansy go wyczuć – był zbyt dobry. Pomyślała nad zostawieniem mu notki z wyjaśnieniami, jednak niewytłumaczalna, wewnętrzna, blokada jej na to nie pozwalała. Z braku pomysłu ruszyła wydeptaną w lesie ścieżką na południe od jego domu, mając nadzieję, że natknie się na niego na spacerze. Czując jak wiatr odbija się od wiekowych drzew i atakuje jej ciało żałowała, że nie narzuciła nic na beżową bluzkę na ramiączkach i wyjątkowo krótkie, czarne spodenki. Żeby dojrzeć coś zza grubych pni i obfitego podszytu musiała zbaczać ze ścieżki i narażać odsłonięte kostki na drobne obtarcia. Dopiero po piętnastu minutach drogi zobaczyła światło, wyłaniające się zza rozłożystych gałęzi.

 - Jeśli tak go nie będzie, zawracam – zdecydowała, przyspieszając nieznacznie kroku. W momencie, kiedy zobaczyła źródło światła – niewielką, nienaturalnie okrągłą leśną polanę, do jej uszu zaczęły docierać ciche, ludzkie jęki, dotąd zagłuszane przez wiatr i wyjątkowo głośne tego dnia ptaki.

 - Raiden?! – krzyknęła, wbiegając na polanę i walcząc z nawykowym mrużeniem oczu. Pożółkła od braku deszczu trawa sięgała jej do połowy łydek, co utrudniało dojrzenie jakiegokolwiek kształtu. Zdjęła niewygodne buty i pobiegła na środek, cały czas powtarzając jego imię. Kiedy w końcu go dojrzała, na ułamek sekundy stanęła oniemiała. Chłopak leżał po drugiej stronie łąki, przy samym wejściu do lasu. Jego ciało, nienaturalnie powykręcane w niemożliwej do ukrycia agonii rzucało się na wszystkie strony w bezskutecznej próbie znalezienia pozycji, w której ból nie odbierałby mu zmysłów. Brązowa koszula była rozdarta, co uwidoczniło rozerwane szwy na jego torsie i krew tworzącą wartkie strumienie w zagłębieniach między żebrami. Nie miał siły krzyczeć, krztusił się własnymi łzami, gdy z jego ust wydobywały się niezrozumiałe jęki.

 - Raiden! – wydusiła, klękając przy nim. Wykonała machinalnie kilka pieczęci i przyłożyła otoczone chakrą ręce do otwartych ran, ostrożnie kładąc mu głowę na swoich kolanach. Odwrócił głowę w jej stronę przez co krople potu z jego czoła zmoczyły jej nogi.

 - Sakura – wysapał błagalnie. – Niech to się skończy!

 - Jeszcze tylko chwila, obiecuję – zapewniła, patrząc w jego zmęczone oczy. – Obiecuję, rozumiesz? – powtarzała, żałując, że nie może oderwać ręki od jego klatki piersiowej żeby odgarnąć mu mokre włosy z twarzy. Raiden zacisnął wargi i walcząc z bólem, który z pewnością nasilała ta czynność, kiwnął głową.

 - Spokojnie, już niedługo – powiedziała, kiedy wtulał rozpalone czoło w jej zimne uda. Gdy tylko udało jej się powstrzymać krwawienie z ostatniej rany, czuła jak jego ciało momentalnie przestało drżeć. Stracił przytomność.

Kiedy leżał później w swoim wąskim łóżku, przykryty seledynową pościelą, sprawiał wrażenie nienaturalnie spokojnego. Sakura zamoczyła ręcznik w zimnej wodzie i odmyła mu twarz przy okazji lecząc obtarcia na policzkach. Było stosunkowo późno, ale sumienie nie pozwalało jej na wyjście nie dowiedziawszy się co się stało.

Chcąc zebrać myśli otworzyła swój brązowy notatnik na pustej stronie, w prawym górnym rogu zapisując tylko datę. Odetchnęła głęboko, żałując, że nie może się przejść i pozbierać myśli. Sytuacja stała się dla niej dużo trudniejsza wraz z momentem, kiedy Raiden z pacjenta zmienił się w... przyjaciela? Nie była pewna, czy może go tak nazywać, w końcu znali się stosunkowo krótko – jednak to pierwsze słowo, którym go charakteryzowała. Nie pacjent, nie znajomy – przyjaciel. Wolała nie myśleć o tym, jak wiele egoizmu i zachłanności kryje się w tym słowie.

Na początku była pewna, że ktoś go zaatakował. Było to tak oczywiste, że kiedy niosła jego bezwładne ciało do domu, wręcz czuła adrenalinę rozlewającą się po jej ciele i przygotowującą je do walki. Wystarczyło jednak, że położyła go na pościeli i jeszcze raz spojrzała na rany, aby przeklęła na głos swoją wcześniejszą głupotę. Szwy nie były przecięte, jak założyła wcześniej, tylko pęknięte, najprawdopodobniej od mocnego naprężenia ciała. Poszarpane krawędzie, które ją zmyliły, były, choć ciężko w to uwierzyć, wynikiem drapania. I wystarczyło przelotnie spojrzeć na jego paznokcie, żeby wiedzieć, kto był ich sprawcą.

Sakura nie znała Raidena przed wypadkiem, więc nie mogła wiedzieć jak bardzo to wydarzenie zmieniło jego psychikę. Na samym początku, kiedy leżał nieprzytomny na intensywnej terapii, dotarła do jego byłej dziewczyny, próbując się czegoś o nim dowiedzieć. Z jej relacji wynikało, że był taki sam jak kiedyś: cichy, spokojny, łatwo podporządkowywał się rozkazom, sam zupełnie nie zainteresowany władzą. Po mimo zdolności, bycie shinobi traktował  tylko jako zawód, a nie filozofię życia, dlatego, choć zawsze w czołówce, nigdy nie był najlepszy. Ich związek umarł śmiercią naturalną, kiedy dostał kilkumiesięczną misję poza granicę wioski.

Sakura sama nie wiedziała, kiedy półmrok panujący w pomieszczeniu i nieprzespana spokojnie noc dały o sobie znać. Półprzytomnie podkuliła pod siebie nogi, próbując je zmieścić na drewnianym krzesełku i położyła na nich głowę.

Obudziło ją skrzypanie jesionowej podłogi. Na jej dźwięk poderwała się gwałtownie do góry i zachwiała niebezpiecznie. Z przyzwyczajenia poprawiła włosy, które musiały sterczeć jej na wszystkie strony.

 - Mogłaś się położyć na kanapie – powiedział cicho, wyraźnie speszony jej widokiem. Wyglądał trochę lepiej, zarzucił na siebie luźną, czarną bluzę, zza której nie prześwitywały świeżo założone bandaże. Mając z pamięci widok z przed kilku godzin, jego rysy wydawały się wyjątkowo łagodne.

 - Nie miałam zamiaru. Chciałam zaczekać, aż się obudzisz, a że nie spałam tej nocy zbyt dobrze... – plątała się, nieporadnie gestykulując przy tym rękami. – Jak się czujesz? – spytała szybko.

 - W porządku – odparł, na pozór obojętnie, odwracając od niej wzrok. Podszedł do okna, i manipulując zwinnie cienkimi sznureczkami podniósł ciężkie żaluzje, pozwalając, aby słońce oświetliło pokój.

 - Chyba wolisz, jak jest tutaj jasno – mruknął. Sakura przygryzła wargę zastanawiając się jak sformułować krążące jej po głowie pytanie. Jakże chciałaby być obdarzona tą rzadką umiejętnością prowadzenia rozmów!

 - Raiden – zaczęła zmęczona ciszą – Co się stało?

Chłopak odwrócił wzrok od okna i na powrót usiadł na brzegu łóżka. Zaczerpnął głośno powietrza, zbierając myśli.

 - Ja, chyba sam nie wiem – rzekł, unikając jej wzroku. – Rano czułem się normalnie. Wyszedłem z domu, na spacer. W połowie drogi zaczęła boleć mnie głowa, ale chyba do tego przywykłem, bo zupełnie to zignorowałem. Jednak nim doszedłem do tej polany, ten ból stał się nie do zniesienia. To już nie była głowa, ale nawet nie wiem co innego – zdawało mi się, że wszystko  – mówił, nieświadomie ściszając głos. – Byłem pewien, że oszaleję – zakończył szeptem.

 - Bierzesz regularnie leki? – spytała, po części dla pewności, a po części dając sobie czas do namysłu. Od razu skinął głową.

 - Prawdę mówiąc, Sakuro, one od kilku dni działały coraz słabiej.

 - Dlaczego do mnie nie przyszedłeś? – wybuchła, posyłając mu karcące spojrzenie. Gdyby nie to, że nie ufała swoim zamglonym oczom, mogłaby przysiąc, że się lekko zarumienił.

 - Słyszałem, że jesteś zajęta. I tak już dużo dla mnie zrobiłaś – odparł. Chociaż jego oczy zdawały się być szczere, brzmiało to jak wyuczona formułka grzecznościowa. Pieprzenie.

 - Powinieneś wrócić do szpitala – stwierdziła, dumna ze swojego tonu. Żadnych pytajników, żadnych sugestii: tylko opinia. – Nie ma żadnych podstaw do tak silnych napadów bólu przy regularnym zażywaniu leków.

 - Nie – odpowiedział. Mimo, że mówił co najmniej o pół tonu ciszej od niej, a jego ciało wciąż pozostawało w pozycji siedzącej, jego stanowczość nie pozostawiała złudzeń.  – Dużo lepiej czuję się w domu.

 - Mógłbyś dzisiaj zginąć! – Nie wytrzymała. Miała ochotę odwrócić wzrok od palącego spojrzenia jego piwnych oczu, które zdawały się wwiercać w jej umysł i przestawiać drobne dźwignie kontrolujące jej reakcje.

 - Każdy może. – Wzruszył ramionami, a ona parsknęła zirytowana.

-  Nie ty.

I nie dodała nic więcej. Lekko zdezorientowany jej zachowaniem, zaczął jeszcze raz.

 - Sakura, wiesz, dużo lepiej niż ja, że to może nic nie dać. Mogę się uodpornić na nowy zestaw leków, zajmę tylko miejsce. Szpital nie da mi niczego, czego nie mogę mieć w domu.

 - Da ci lekarzy, w czasie kiedy mnie nie będzie.

 - Wyjeżdżasz? – Skinęła głową.

 - Dlatego tu jestem – wyjaśniła. Chciała wrócić do poprzedniego tematu. Ale znowu ją wyprzedził.

 - Na jak długo?

 - Nie mam pojęcia – odpowiedziała szczerze. – To zależy od wielu czynników.

 - Więc tym razem nie jedziesz tylko w celach medycznych? – dociekał, chociaż wyraz jego twarzy dalej pozostawał niewzruszony.

 - Nie – przyznała. – Słuchaj, naprawdę nie powinnam o tym mówić. Przynajmniej na razie. – Ku jej zdumieniu, słysząc to, zaśmiał się lekko.

 - Mam wrażenie, że żyję w równoległej rzeczywistości. Zabawne uczucie.

 - Chyba znam je aż za dobrze... – rzekła, nie mogąc się powstrzymać przed studiowaniem jego wyrazu twarzy. Nie wyrażała ona żadnej ciekawości, ani choćby nutki zaintrygowania spowodowanego nagłym brakiem dostępu do sekretów wioski. Interesowały go tylko jej poczynania, nie misja sama w sobie, zupełnie, jakby odcięcie się do tego świata było porównywalne z przecięciem nieszczególnie grubego sznurka. Przypomniała sobie, jak któregoś razu uważnie studiowała książki w jego salonie, zauważając, że tylko nieliczne, stojące koło siebie, nie miały popękanych grzbietów. Jego obojętność, wręcz wzmagała w niej irytacje. Nie potrafiła zrozumieć, jak ktoś pozbawiony wszelkiej pasji, nawet mimo zdolności, mógłby zostać przyjęty do anbu przez jej mentorkę. Nie dopuszczała do siebie jej błędu, wolała trzymać się myśli, że Raiden jest po prostu genialnym aktorem.

 - Mogę cię o coś zapytać? – rzekła, wciąż nieobecnym tonem. Po raz pierwszy mogła dostrzec zaskoczenie na jego twarzy, zanim przykrył je maską. Kiwnął głową, nie przestając studiować jej tęczówek.

 - Czy jest coś o czym marzysz? Cokolwiek. 

Oczami wyobraźni mogła łatwo zobaczyć falę myśli, która w niego uderzyła. Sakura pomyślała o doprecyzowaniu, jednak ostatecznie z tego zrezygnowała. Nie chciała mu niczego ułatwiać.

 - Swojego czasu miałem ich sporo – odezwał się w końcu, wyraźnie ważąc słowa. – Jak byłem młodszy. Wiesz, że mieszkałem w sierocińcu?

Przytaknęła.

 - Chciałem się stamtąd wydostać. Nie wiem, czy nie kwalifikuje się to bardziej pod cel, ale jeśli nazwiemy to marzeniem, to prawdziwy ze mnie szczęściarz – rzucił ironicznie. – Jak widać marzenia się spełniają.

To wiele wyjaśnia...

 - Dlatego zostałeś shinobi, prawda? – upewniła się.

 - Tak, byłem niezły i widziałem w tym swoją szansę.

 - A teraz? Co jest dla ciebie szansą? I na co? – dodała w myślach.

 - Jak na razie to ty jesteś moją szansą. Ty i nowe leki, mam rację? – Nie miała siły się z nim kłócić i w głębi duszy wiedziała, że nie przyniesie to skutku. Podniosła brązowy notes, który wcześniej nieświadomie zrzuciła na podłogę i wyrwała z niego kartkę.

 - Wypisze ci nową receptę. W szpitalu spędzisz dwadzieścia cztery godziny, żeby się upewnić, że nie wystąpi reakcja alergiczna.  Potem będziesz je zażywał w tych samych dawkach, co stare i zgłaszał się do Shizune codziennie na kontrolę. Jeśli tylko poczujesz się choćby minimalnie gorzej biegniesz do centrum. Rozumiemy się?

 - Oczywiście – zapewnił. Nie miała powodu, żeby mu nie wierzyć, cokolwiek by nie powiedzieć, o jego motywach, zależało mu na tym, żeby wydobrzeć, chociażby dlatego, że męczyła go utrata swojej niezależności.

Kiedy minutę później stali przy jego drzwiach wyjściowych, Sakura, sama zdziwiona swoim zachowaniem, wspięła się na palce i objęła go ostrożnie.

 - Na litość boską uważaj na siebie – powiedziała, ściskając go nieco mocniej.

 - To chyba ja powinienem to mówić.

                                              

                                                                       ***

Shiakamaru Nara siedział na ganku swojego rodzinnego domu, obserwując zachód słońca. Po raz kolejny w tym roku zastanawiał się, czy powinien się wyprowadzić, czy jednak zostać. Nie chciał zostawiać mamy, doskonale wiedział, że żadne z nich nie pogodziło się ze śmiercią ojca. Ból po jego straci odbijał się w każdym geście jaki wykonywała, nie ważne, czy był to obojętny stosunek do nie umytych naczyń, który dawniej oznaczał koniec świata czy tępe spojrzenie utkwione na pierwszej stronie rodzinnego albumu. Zdjęciu, przedstawiającego ciężarną Yoshino, ubraną w zieloną sukienkę,  z czułością obejmowaną przez męża, na które nie był w stanie spojrzeć od trzech lat. Niemal machinalnie wyjął z kieszeni spodni paczkę papierosów. Wyjął jedną z fajek, odpalił  i zaciągnął się głęboko, z ulgą witając charakterystyczne palenie gardła. Powoli wypuścił dym z płuc i strzepnął popiół do szklanej popielniczki, stojącej koło planszy shougi. Granie samemu ze sobą było nudne, ale pozwalało mu odwrócić uwagę od niespokojnych myśli. Poniekąd też bawiła go próba oszukania samego siebie, ułożenia strategii, której nawet on nie byłby w stanie rozgryźć. Zaśmiał się na głos, przypominając sobie swoje dawne podejście do samodoskonalenia

 - Widzę, że ci się nudzi, Nara. – Usłyszał za sobą. Z lekkim niedowierzaniem odwrócił się, napotykając na sobie wzrok samej Hokage. Doskonale wiedział, co Tsunade myśli o jego nałogu, więc, żeby uniknąć kłopotów, zgasił papierosa i skłonił się lekko.

 - Nie dostałem informacji, że mam się z panią spotkać. – powiedział, obserwując jak siada na przeciwko niego. Ściągnęła brwi i zaczęła zdrapywać skórki, dokładnie lustrując wzrokiem planszę. W końcu przestawiła jednego z pionków, patrząc na niego wyzywająco.

 - Bo i takiej informacji nie wysłałam. Mi też się nudzi.  – odparła, czekając na jego ruch. Nie mógł powstrzymać delikatnego uśmiechu wpełzającego na jego usta. Godaime na pewno nie brakowało inteligencji, bez problemu rozszyfrowała jego zamiary i zniszczyła je jednym ruchem. Co nie zmieniało faktu, że wciąż miał jeszcze czterdzieści osiem opcji...

 - Co cię do mnie sprowadza? – spytał, leniwie popychając pionek palcem wskazującym. Ostatnie promienie światła padały na twarz przywódczyni wioski, sprawiając, że jej oczy mieniły się delikatnie. Po mimo tego, że wyraźnie postarzała się po wojnie, wciąż oszałamiała urodą i bijącą od niej, nie dającą się podrobić  elegancją.

 - Dziwne rzeczy się ostatnio dzieją na świecie – odpowiedziała, przygryzając paznokieć. Przyglądała się dłuższą chwilę planszy, następnie spoglądając na chwilę na jego dłonie. W końcu wykonała swój ruch. I zostało czterdzieści siedem opcji...

 - Chodzi o te ciała?  - spytał i nie marnując czasu wykonał bicie. Wiedział, że nie powinien prowokować kobiety o tak nieprzewidywalnym temperamencie, ale nie mógł się powstrzymać. Tsunade westchnęła zirytowana.

 - Dlaczego mnie nie dziwi, że o tym wiesz? – jęknęła, zirytowana patrząc na planszę. Może i miała wystarczające możliwości intelektualne do tej gry, ale z pewnością brakowało jej cierpliwości. Postawiła swoje figury dokładnie tam, gdzie Shikamaru zaplanował, że je postawi.  – Takie ciała znajdują się na całym świecie. Poza tym odnotowano dość sporo zaginięć.

Chłopak spojrzał tęsknie w stronę zgaszonego papierosa. Zamarł na dłuższą chwilę, sam nie wiedział czy większa uwagę poświęcając grze czy słowom Hokage. W końcu przestawił swój pionek tak, że był o krok od wygranej.

 - Podejrzewasz, że to jakaś nowa organizacja, prawda? – odezwał się, wciąż skupiony na grze. Tsunade kiwnęła głową patrząc mu w oczy i nie czekając za długo wykonała swój ruch, uśmiechając się z wyższością. Więc jednak to zaplanowała. – stwierdził, wykonując swój charakterystyczny gest. Przymknął oczy, zbierając wszystkie nasuwające się mu spostrzeżenia do kupy. W końcu popchnął nieruszanego od początku gry pionka do przodu.

 - Anbu niczego się nie dowiedziało?

Ponownie zaprzeczyła. Nie udało jej się ukryć tryumfalnego grymasu na twarzy kiedy dostała się do jego króla.

- Szach – powiedziała spokojnie, rozmasowując nadgarstki.  – To tylko moje przypuszczenia. Nie mam żadnego dowodu, nawet najmniejszej wskazówki, że mogę mieć rację. Najwyżej wyjdę na starą jędzę z urojeniami, ale wysłałam Sakurę, żeby trochę powęszyła. Kiedy wróci, powinna być już tu delegacja z Suny. Skompletuj drużynę i zajmijcie się tym.

Shikamaru spojrzał w kierunku, wciąż bladego księżyca. Z trudem powstrzymał się przed zadaniem cisnącego się na usta „dlaczego ja”, ale nie miał zamiaru protestować. Każda organizacja, to zagrożenie wojną, a każda wojna to cierpienie. Wolał, żeby nowe pokolenie, którego przedstawicielkę zabrał dzisiaj na lody, tego uniknęło. Kiwnął głową, wykonując swój ostatni ruch.

 - Nic nie mów, Nara – powiedziała, znikając w kłębach dymu.

Szach mat.

                                                                       ***

 - Gapi się na ciebie.

Zero reakcji. Wolała udawać, że nie słyszy, całą uwagę poświęcając trzymanemu w jej dłoni kieliszkowi. Wypełniająca go do połowy, przezroczysta ciesz barwiła się na żółto, ulegając, podobnie jak inne przedmioty, sztucznemu światłu w pomieszczeniu. Lokal o tej porze był zatłoczony, a co za tym idzie duszny i klaustrofobiczny, co sprawiało, że miała ochotę z niego uciec. Gdyby się tak zastanowić, sama nie wiedziała, dlaczego jeszcze tego nie zrobiła. Nic nie drażniło jej tak bardzo, jak ludzie, którzy z powodu  braku miejsca co chwilę się o nią ocierali.

 - Temari, koleś za tobą się patrzy – powtórzyła, nieco głośniej Midori. Dziewczyna westchnęła przeciągle, przymykając na chwilę oczy. Jakby od niechcenia założyła nogę na nogę i otarła kciukiem resztki burgundowej szminki z cienkiego szkła. Przechyliła nieco głowę, napotykając wzrok mężczyzny, siedzącego po drugiej stronie baru ze szklanką whisky w ręku. Zdawał się być o kilka lat starszy od niej, dobrze zbudowany blondyn z kilkudniowym zarostem i irytującym, aroganckim uśmiechem wymalowanym  na wąskich ustach. Temari zmierzyła go z góry na dół i, upewniając się, że patrzy jej w oczy, a nie po raz kolejny w dekolt, przewróciła oczami i  dopiła białe wino do końca.

 - Wychodzimy – zakomunikowała, wstając i poprawiając spódniczkę. Midori otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale szybko z tego zrezygnowała, podążając w kierunku wyjścia za przyjaciółką.

 - Dalej cię to drażni? – zapytała, kiedy znalazły się już na zewnątrz. Ulice Suny, pozbawione jakichkolwiek latarni, były prawie niewidoczne w nikłym świetle gwiazd. Nocny, pustynny wiatr był wyjątkowo ostry, za sprawą znajdujących się w nim drobinek piasku.

 - Nie jestem kawałkiem mięsa dla wygłodniałych psów. – odparła obojętnie, zwalniając kroku – Przejdźmy się nad jezioro – dodała i nie czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony przyjaciółki ruszyła w tamtą stronę. Midori nie widziała sensu w przekomarzaniu się. Zdążyła się juz przyzwyczaić do tego, że Temari lubi sama o wszystkim decydować, a łatwość, z jaką to robiła rosła wprost proporcjonalnie do ilości problemów, które miała. Ot, jedna z licznych, dla większości niepojętych, cech jej charakteru.

 Jezioro, do którego dotarły w przeciągu kilkunastu, cichych minut, bardziej przypominało typową, bajkową oazę. Idealnie okrągły, niewielki zbiornik ze wszystkich stron otoczony bujną, egzotyczną roślinnością. W chaszczach dookoła słychać było odgłosy nocnego życia zwierząt. Usiadły przy brzegu, obserwując złożone na czas nocy lilie. Temari wyłowiła delikatnie jedną z nich, przyglądając się z zainteresowaniem jej eterycznym płatkom.

 - Wiesz, byłabyś chyba jeszcze lepszym ogrodnikiem, niż kunoichi – zażartowała Midori, przejeżdżają palcami po swoich śliskich włosach.

 - Kwiaty nie mówią – powiedziała nieco nieprzytomnie Temari. Zapatrzona przed siebie, z podkulonymi nogami i lekko rozchylonymi ustami wyglądała zupełnie inaczej niż na co dzień.

 - O czym myślisz?

Słysząc to pytanie, blondynka odwróciła się w jej stronę i przyjrzała uważnie.

 - O niczym szczególnym – odparła wymijająco, uśmiechając się nieznacznie.

 - To znaczy?

 - Po prostu, wyjątkowo melancholijny dzień. – Wzruszyła ramionami, zanurzając stopy w zimnej wodzie.

 - A tak dokładnie? – dociekała Midori, naśladując ją.

 - Nawet nie wiem.  O misji, trochę o przeszłości, o tym co muszę jutro zrobić... Od kiedy jesteś taka dociekliwa?

 - Od kiedy przestałaś być ze mną szczera – stwierdziła zła W jej głosie pobrzmiewało zaskoczenie i niepewność.  – Chciałabym, żeby było jak dawniej. Między nami, mam na myśli! – dodała widząc jej minę. Nie miała ochoty myśleć nad tym, dlaczego się zaprzyjaźniły, już kilka lat temu stwierdziła, że najlepiej zrobić wszystko, żeby wyrzucić to z pamięci. Zakopać wspomnienia w piasku, na którym powstały. W końcu dlatego wróciła...

 - Może trzeba było o tym pomyśleć wcześniej? – suchy ton Temari wyrwał ją z chwilowego transu. Patrzyła się na nią, w czasie, kiedy jej palce bawiły się grubymi źdźbłami trawy.

 - Myślałam, że mi wybaczyłaś.

 - Bo tak jest. – Usłyszała w odpowiedzi. Twarz jej przyjaciółki pozbawiona była jakichkolwiek emocji, zwilżyła usta zanim odezwała się ponownie. – Ale to nie zmienia faktu, że nie widziałyśmy się przez prawie siedem lat.

 - Wiem. Po prostu chciałabym, żebyś dalej potrafiła się przede mną otworzyć.

 - Przesadzasz. Tak ci zależy, żeby dalej wyłapywać nawet najdrobniejsze zmiany mojego nastroju, że je wymyślasz. Dużo się zmieniło. Jakby nie patrzeć, jestem teraz szczęśliwa, a to o czym myślałam, to naprawdę nic ważnego.

 Obie dziewczyny zamilkły, brązowe oczy atakowały turkusowe, w niemej walce, której, jak zawsze, zwycięzcą okazała się być blondynka. Midori ze zrezygnowaniem popatrzyła na swoje paznokcie.

 - Nie wierzę ci – rzekła cicho. W głowie miała chaos, wspomnienia lawirowały na cienkiej krawędzi jej świadomości, walcząc o uwagę. Odpychała je od siebie, starając się skupić całą swoją uwagę, na Temari.

 - Nikt ci nie karze, ale jeśli masz aż tak dużo czasu do analizy zachowań, skupiłabyś się na tym, że ty jesteś tutaj, w czasie, kiedy twoje dziecko płacze w łóżeczku. Same.  – powiedziała, wstając szybko. Nawet ten ruch, wykonany w pośpiechu i irytacji, nie był pozbawiony jej wrodzonej gracji. Krótka spódniczka nie podwinęła się, ani o milimetr, a drobne stopy bez problemu wsunęły się w sandały.  Nie odezwała się, tylko szybko zniknęła wśród wysokich palm.

Midori westchnęła zrezygnowana. To było takie jej – pomyślała, sama podnosząc się z ziemi. Wiedziała, że jutro spotkają się nie wracając w ogóle do tematu. Tak było zawsze i to działało. Tylko, po mimo, że słowa Temari tak naprawdę nie miały z nią nic wspólnego, stanowiły tylko barierę obronną, wciąż bolały. Może dlatego, że były prawdziwe?

Przepraszam. Serio, strasznie, strasznie, strasznie was przepraszam. Nawet nie wiem dlaczego ten rozdział jest tak późno, jego znaczna część była napisana już piętnastego sierpnia, jednak wtedy wyjazdy nie pozwoliły mi tego przepisać i dokończyć, a potem... A potem zaczęło się jakieś paskudne bezwenie na ten rozdział. Tak, tylko na ten, bo inne rzeczy pisałam bez problemu. Mam nadzieję, że już mnie więcej nic takiego nie spotka, bo to było naprawdę paskudne uczucie. Przyznaje, że tego rozdziału nie sprawdziłam, skończyłam go pisać dosłownie sekundę temu i chciałam od razudodać, zwłaszcza, że nie wykonałam jeszcze obowiązków szkolnych. Nie będę na niego narzekać, bo wiem, że raczej nie chce wam się tego czytać. Chciałam jeszcze powiedzieć, że w trakcie roku szkolnego mogą powstawać zaległości na Waszych blogach, które jednak będę starała się w miarę możliwości jak najszybciej nadrabiać. Jeszcze raz bardzo, bardzo przepraszam, pozdrawiam was serdecznie i życzę miłego tygodnia.

Ps. Drogi Masashi Kishimoto: jeden nieopatrzny ruch i zbieram na pistolet i bilet do Japonii. Nie żartuję!