Rozdział 4

Bezgraniczna ufność w stosunku do samego siebie nigdy nie jest właściwą drogą.

Sakura zatrzymała się na moment, by objąć wzrokiem okolicę. Granicę wioski Shinrai wyznaczał rozpadający się mur, przywodzący na myśl budowlę z drewnianych klocków, którymi tak chętnie bawiła się w dzieciństwie, przedzielony jedynie dwoma, potężnymi bramami stojącymi na przeciw siebie. Powierzchnia miasteczka była tak mała, że swobodnie można było dostrzec cały jej obszar; głównie sięgające kilku metrów budynki w różnych odcieniach żółci i zwracający na siebie uwagę niewielki, położony centralnie park. Dziewczyna wzdrygnęła się na myśl, że mogłaby mieszkać w takim miejscu, zupełnie pozbawionym w jej odczuciu prywatności, czemu nie radziły znajdujące się w większości mieszkań zasunięte rolety.

            Ruszyła ponownie, tym razem wolniej, starając się ignorować ciekawskie spojrzenia przechodniów. Jako, że jedyni ninja znajdujący się w wiosce byli chunninami wynajmowanymi z innych wiosek, wiedziała, że sam jej ochraniacz wzbudzi zainteresowanie znudzonych monotonią ludzi. Przez chwilę rozważała ściągnięcie go, jak również schowanie broni do plecaka, szybko jednak stwierdziła, że rozpoznanie jej jako kunoichi w niczym jej nie przeszkodzi: domyślała się, że biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia była raczej spodziewana. Mimo to liczne pary oczu bez krępacji śledzące jej sylwetkę wprawiały ją w swego rodzaju zakłopotanie, powodując, że zaczęła uważniej wypatrywać potencjalnych przeszkód na drodze, o które mogłaby się potknąć.

 - Sakura! – Usłyszała, zasapany głos. Kiedy się odwróciła jej oczom ukazała się szczupła, męska sylwetka wyłaniająca się z pomiędzy budynków. Zatrzymała się, czekając aż chłopak ją dobiegnie.

 - Znamy się? – spytała, gdy stanął koło niej dysząc ciężko. Wyglądał na nie więcej niż piętnaście lat, jednak z uwagi na niewielki wzrost i jasne refleksy w miedzianych włosach, Sakura zastanawiała się, czy nie jest jeszcze młodszy. Dopiero po chwili dostrzegła czarny ochraniacz ze znakiem Konohy przewiązany na jego ramieniu.

 - Nie oficjalnie – odchrząknął i wyprostował się, usilnie starając się ukryć przerywany oddech – Jestem Mito , chuunin Konohy, z polecenia Hokage stacjonuję w tej wiosce już kilka miesięcy. – Mówiąc to wyciągnął do niej rękę w powitalnym geście. Sakura uścisnęła ją niepewnie, w ostatniej chwili dusząc w sobie pytanie skąd chłopak zna jej imię. To chyba efekty tej niezwykłej, powojennej popularności.

  - Nie spodziewałem się, że będziesz tutaj tak wcześnie. Informacja, że opuściłaś Konohę dotarła do mnie niespełna półtorej godziny temu – ciągnął, siląc się na poważny ton. Dopiero, kiedy to wypowiedział dotarło do niej, że zupełnie zignorowała tę część wypowiedzi jej mistrzyni, mówiącą o braku pośpiechu. Bezwiednie przebyła co najmniej trzy czwarte drogi w biegu, rozkoszując się wolnością, jaką daje samotne skakanie po koronach gęstych drzew kraju ognia. Tak naprawdę powrót do wyznaczonych granic przypomniał jej jak bardzo, do niej lgnęła.

 - Faktycznie droga była szybsza, niż przypuszczałam  - odparła wymijająco, na powrót kierując swoją uwagę na Mito, który teraz przeszukiwał swoje kieszenie. W końcu z westchnieniem ulgi wyciągnął niewielki, czarny zwój.

 - Tutaj są moje wszystkie raporty z ostatnich kilku miesięcy – powiedział, podając jej przedmiot – Prawdę mówiąc, do czasu znalezienia tego faceta nie działo się tutaj zupełnie nic wartego uwagi.

Sakura  pokiwała głową, chowając zwój do kabury.

 - To ty go znalazłeś? – zapytała, z rozbawieniem zauważając, że chłopak całą swoją uwagę poświęca jej nogom. Prawdopodobnie jeszcze kilka lat temu, Sakura dopilnowałaby, żeby te nogi wysłały go do szpitala, co, być może, nauczyłoby go patrzenia na twarz osoby, z którą się rozmawia. Teraz jednak śmianie w duchu wydawało jej się lepszym wyjściem. Czując na sobie jej wzrok, Mito odwrócił się, nieporadnie ukrywając rumieńce. Tak, mama z pewnością byłaby ze mnie dumna...

 - Nie – odrzekł najbardziej neutralnym tonem, na jaki było go stać.  – Znalazł go przypadkowy przechodzeń, który wracał nad ranem z polowania.

 - Dobrze – odpowiedziała i umilkła na chwilę - Będę potrzebowała dostępu do spisu ludności i kronik wioski – dodała w końcu.

 - Archiwum jest już zamknięte.

Dopiero jego słowa sprawiły, że dostrzegła słońce chowające się za zasłoną widnokręgu. Chwilowa konsternacja, którą ją ogarnęła szybko znikła, kiedy uświadomiła sobie jak późno opuściła wioskę.

 - Bardzo zależy mi na tych papierach dzisiaj – odparła, kładąc szczególny nacisk na ostatnie słowo. Może i robiło się ciemno, ale to nie znaczyło, że może zmarnować najbliższe kilka godzin swojego życia. Poza tym, miała wrażenie, że ciężko byłoby jej tutaj znaleźć jakiekolwiek inne, pożyteczne czy też nie, zajęcie.

 - Zobaczę co da się zrobić.

 - Dziękuję.

Godzinę później siedziała z Mito w jednej z głównych knajp Shinrai, jedząc coś, czego nazwa wypadła jej z głowy. Wolała nie przyglądać się posiłkowi, wiedząc, że jej nowo-nabyta mania sprawdzania żywności prawdopodobnie sprawiłaby, że nie jadłaby nic przez kilka dni. Zamiast tego przeglądała niedbale plik dokumentów leżący na stole koło talerza. Chłopak zagadywał ją co chwilę nieporadnie, najwyraźniej uznając ciszę między nimi za krępującą, a ona starała się mu odpowiadać możliwie najmniej zdawkowo, domyślając się, że jest jego najlepszą rozrywką od kilkunastu tygodni. Uważała jednak żeby utrzymywać tor rozmowy z dala od tematu misji, zważywszy że ludzie przy sąsiadujących stolikach nawet nie próbowali udawać, że się im nie przysłuchują.

Szybko stwierdziła, że próba wyłowienia choćby szczątkowych informacji z papierów nie ma prawa powodzenia. Drażniący zapach spalonego oleju, strzępy rozmów, dźwięk obijanych o siebie sztućców  - to wszystko sprawiało, że nie mogła się skupić. Z przerażeniem stwierdziła, że za bardzo przywykła do nienaturalnej ciszy biblioteki i swojego mieszkania.

 - Jak dobrze znasz mieszkańców tej wioski? – zapytała, z irytacją zamykając teczkę z dokumentami. Potarła energicznie skronie w oczekiwaniu na jego odpowiedź.

 - Nie najgorzej – odparł – Oczywiście ludzie się ze mną nie przyjaźnią, ale raczej mnie lubią. Zawsze chcą wiedzieć jak najwięcej o mojej pracy – dodał krzywiąc się z niesmakiem. Była pewna, że brak fascynujących szczegółów, którymi mógłby zaimponować innym nie była dla niego powodem do dumy.

 - Świetnie – poinformowała, dopijając pomarańczowy sok ze szklanki – Zapoznasz mnie jutro ze swoimi znajomymi.

Jej pokój w jedynym hotelu wioski był niewielki, ale na szczęście połączony z łazienką. Wychodząc z niej odetchnęła głęboko, czując jak wciąż gorące krople wody wpływające po jej karku momentalnie zmieniały temperaturę pod wpływem rześkiego powietrza wpadającego przez uchylone okno. Upewniając się uprzednio, że czerwone rolety są dokładnie zasunięte, zrzuciła okrywający jej ciało ręcznik i przebrała się w krótkie, czarne spodenki i wyciągnięty różowy podkoszulek. Następnie podsuszyła lekko włosy, tak, żeby nadmiar wody z nich nie ściekał na podłogę i pozbierała wszystkie przedmioty z podłogi, chcąc, aby chociaż w jej tymczasowym miejscu pobytu zachowana była zachowana względna czystość. W oczekiwaniu na zagotowanie się wody w jednolitrowym, lekko pożółkłym, jak wszystko tutaj, czajniku oparła nogę na ramie łóżka i zaczęła się rozciągać, myśląc, że zakwasy zdecydowanie są czymś, czego wolałaby uniknąć. Już pewnego rodzaju nieporadność względem innych jak również niemożność skupienia bez odpowiednich warunków uznawała za wystarczająco uwłaczające. Zauważając, że nie jest w stanie rozciągnąć się do pełnego szpagatu jęknęła, przeklinając swoją głupotę. Wszystkie zaniedbane treningi odpłacały się teraz z nawiązką i to nie tyle co jej ciału jak jej urażonej dumie. Dziękowała w duchu, że Tsunade nie wpadła na pomysł wysłania z nią Naruto, któremu pierwszy raz w życiu musiałaby przyznać rację.

Z zamyślenia wyrwało ją głośne świszczenie czajnika. Podeszła do miniaturowego stolika przykrytego kraciastą ceratą i zalała wrzątkiem liście melisy wrzucone wcześniej do starannie wyparzonego przez nią kubka. Postawiła napój na parapecie koło łóżka, ciesząc się, że delikatny wiatr kierował specyficzną woń naparu prosto na nie. Prawdopodobnie była jedną z niewielu osób, które piły melisę dla smaku, a nie jej właściwości uspokajających. Zresztą, na jednej z posiadówek Naruto stwierdził, że jeśli ona dziennie wypija co najmniej dwie filiżanki ziół, to albo jest na nie odporna, albo ich magiczne działanie wcale nie jest takie magiczne. Na myśl o przyjacielu kąciki jej ust uniosły się do góry. Zastanowiła się jak to się stało, że Hinata wytrzymała z nim już prawie pół roku.

 - Tak Sakura, bo z ciebie jest wielka specjalistka do spraw związkowych – mruknęła cierpko, siadając po turecku na łóżku. Upewniając się, że wszystkie potrzebne jej papiery leżą w odległości ramienia, przykryła nogi grubym, szorstkim kocem i upiła niewielki łyk herbaty. Chłodne, wieczorne powietrze zdążyło doprowadzić

 ją do idealnej temperatury.

Po mimo spokoju przez następne kilkadziesiąt minut nie udało jej się dowiedzieć niczego niezwykłego. Ichiro Kakuei był niczym niewyróżniającym się członkiem społeczności, pracował – jak większość – w kopalni uranu, wieczorami wychodził ze współpracownikami do tego samego baru, z którego wracał przed północą, tak, żeby przygotować się na następny dzień. Corocznie, zawsze w czerwcu, opuszczał wioskę na dwa tygodnie, zazwyczaj wybierając większe, turystyczne miasteczka położone nad morzem. Jeśli Sakura narzekała na powtarzalność swoich dni, musiała w tej chwili zwrócić honor tej części swojej podświadomości, którą ją za to wyśmiewała. Jakkolwiek brutalnie by to nie zabrzmiało, najciekawszą częścią życiorysu Kakuei’ego był jego przedwczesny zgon.

Podniosła wzrok z nad dokumentów, czując, że jej oczy coraz ciężej rozróżniają drobne znaki wyrysowane na pergaminie. Nie była pewna, która jest godzina, a zegarek nie stał nigdzie na widoku. Nie sądziła jednak, żeby mogła przysłużyć się w tej chwili misji w inny sposób, niż dając swojemu organizmowi odpocząć. Poranna wizyta u Raidena zmęczyła ją niewiele mniej niż podróż do wioski Shinrai. Wstała ostrożnie i owinęła koc wokół bioder, czując jak jej nogi pokrywają się gęsią skórką. I wtedy to poczuła. Instynktowne, wręcz paraliżujące wrażenie, że nie jest sama. Zaśmiała się w duchu, próbując przemówić sobie samej do rozsądku. Jej zachowanie było co najmniej irracjonalne; nikt nie widział gdzie teraz jest, a nawet gdyby ktoś jakoś się dowiedział, wątpiła, żeby uznał tę informację za przydatną. Zacisnęła zęby, dziękując za tę misję. Bazując na jej dzisiejszym zachowaniu poza murami Konohy, gdyby posiedziała w domu jeszcze kilka tygodni zmieniłaby się w prawdziwą paranoiczkę. Jednak nawet najbardziej logiczne argumenty nie były w stanie spowolnić jej serca, które napierało na żebra w poszukiwaniu wyjścia. Parsknęła, tym razem na głos, kiedy dotarło do niej jak głupie stają się jej myśli. Drugi raz tego dnia pragnęła znaleźć się w posiadaniu choćby szczątkowych zdolności sensorycznych. Przez chwilę rozważała podejście do okna i tradycyjne objęcie wzrokiem okolicy, szybko jednak stwierdziła, że robienie z siebie idiotki poprzez wychylanie się na, bądź co bądź, głównej ulicy wioski nie wchodziło w grę. Zacisnęła pięści i niemal tupiąc bosymi stopami bo wykładzinie zgasiła światło, uderzając w wyłącznik zdecydowanie mocniej niż było to konieczne. Kiedy położyła się w końcu na łóżku spróbowała dla własnego spokoju sumienia skupić się na najbliższym otoczeniu. Przekonując samą siebie, że jest sama, westchnęła z irytacją. Ty naprawdę wariujesz...

Tak jak podejrzewała, ranek nie przyniósł żadnych nowych informacji. Przed efektem deja vu w trakcie sekcji powstrzymało ją tylko to, ze biuściastą blondynkę zastąpiło dwóch niedoświadczonych pielęgniarzy, przez co cała procedura zajęła więcej czasu niżby Sakura sobie tego życzyła. Wnioski mogłaby przepisać z kart znajdujących się w Konosze. Zdecydowanie większe rozczarowanie przyniosła dla niej reszta dnia, z którą wiązała tak duże nadzieje. Żadna z osób z którymi rozmawiała nie była w stanie dostarczyć jej choćby szczątkowych wyjaśnień, przez co zaczynała wątpić we wpojoną jej w czasie treningu zasadę o nieistnieniu czegoś takiego jak przypadek. Bo czym potencjalnie mogliby się kierować shinobi, którzy zabili jednego z mieszkańców cywilnej wioseczki na granicy kraju ognia? Nie wątpiła w to, że dzieje się tutaj coś dziwnego, jednak nie widziała racjonalnego wyjaśnienia, dla którego wybrano akurat tego człowieka. Podejrzewała, że znalazł się tylko w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie, których wybór padł drogą losowania. Nie zdziwiłaby się, gdyby ktoś po prostu przewiązał oczy opaską i po omacku błądził ołówkiem po mapie. Mając do dyspozycji daty i miejsca znalezienia ośmiu ciał w nieregularnych odstępach czasowych i tak nie byłaby w stanie znaleźć jakiegoś schematu, nawet, gdyby założyła, że on istnieje. Spraw dziwnych zaginięć wolała nawet nie analizować: ludzie opuszczali wioski z różnych powodów, o tym wiedziała aż za dobrze.

Mieszkańcy, z którymi rozmawiała byli pełni dobrej woli. Wszyscy doskonale znali siebie nawzajem i pragnęli, aby osoba, która to zrobiła poniosła konsekwencje swojego czynu. Poczucie zjednoczenia wciąż było rozbudzone, nie tylko wśród shinobi, ale i zwyczajnych, pragnących spokoju ludzi. Możliwe, że zwłaszcza wśród nich, jako, że wiedzieli, że są zdani na łaskę innych. Szczególnie wśród młodszych osób dało się wyczuć objawy zbiorowej paniki, tak jakby jej pojawienie się zapowiadało więcej zabójstw. Znajdując się wśród zwykłych ludzi czuła się jak anioł śmierci; wiedziała, że jej ręce, którymi wyleczyła tyle osób, są mimo wszystko splamione krwią. Osoby, których pozbawiła życia można by było policzyć na palcach jednej ręki, będąc w domu nigdy nie odczuwała potrzeby, żeby to analizować. Jednak kiedy znajdowała się poza murami wioski, z daleka od przyjaciół, uświadamiała sobie jak inne jest jej życie, od tego, które wiodą jej rówieśnicy z pomniejszych wiosek. Poza jej światem, światem ninja, nie było czegoś takiego jak uprawnienie do zabójstwa. Zabawne, że będąc medykiem, potrzebowała wpływu innych, żeby to do niej dotarło. Nie traktowano jej jako kogoś złego, raczej jako przedstawiciela równoległej rzeczywistości. A przecież byli pewni, że szuka zwykłego zabójcy, być może złodzieja albo pijanego krewnego.

Popijając popołudniową herbatę westchnęła przeciągle. Było tylko jedno miejsce, gdzie mogła się jeszcze czegoś dowiedzieć. Nie znosiła tego sposobu zdobywania informacji, bardzo długo odmawiała w ogóle szkolenia w tym zakresie. Wykorzystywanie swojej płci i wątpliwej, przynajmniej w jej mniemaniu, urody uznawała za poniżające i nad wyraz krępujące. Po mimo osiągniętej pełnoletniości i niejednokrotnym obcowaniu z ludźmi w stanie upojenia alkoholowego, wciąż z trudem przyjmowała do wiadomości informację, że butelka sake i nachalny dekolt, który w jej przypadku musiał być poprawiony niewygodnym push-upem, w wielu przypadkach osiągały zamierzony efekt z równą skutecznością jak tortury. Mito, przekonany, że jej pojawienie się ma głównie charakter polityczny a morderca Ichiro jest już daleko stąd, dopytywał ją o to co ma napisać w raporcie.

 - Nie pędź tak – przerwała mu w końcu, podnosząc z ziemi czarny plecak ze wszystkimi swoimi rzeczami – Chcę sprawdzić jeszcze jedną opcję.

Pióro, dotąd poruszające się szybko po pergaminie zamarło w jego dłoni.

 - Jaką? – spytał zaintrygowany, przypatrując jej się błękitnymi oczami.

 - Wiesz, gdzie tutaj odbywa się nocne życie?

Zmieszał się lekko, słysząc jej pytanie. Czuł, że nie powinien wiedzieć, w końcu był tylko nieśmiałym nastolatkiem. Mimo tego, odpowiedź znajdowała się na końcu języka.

 - Na pewno faceci z wioski coś o tym wspominali. – Zachęciła go, uważając, żeby na niego nie patrzeć. Domyślała się, że jego już i tak pokryta rumieńcami twarz wybuchłaby pod naporem jej wzroku.

 - Coś przebąkiwali  - wymamrotał, drapiąc się po głowie – Wiem, że dużo ludzi pojawia się  w knajpie na skraju wioski, blisko kopalni. „Ojeru”? Coś takiego. Mogę się dowiedzieć gdzie to dokładnie jest i cię zaprowadzić.

 - Poradzę sobie – odparła rozbawiona, wyciągając w końcu z plecaka poszukiwany przedmiot. – Będę musiała się przyszykować – dodała, patrząc na niego wymownie. Jednym duszkiem dopił wodę z szarawej szklanki, po czym pożegnał się i wyszedł.

Gdy tylko usłyszała zamykające się za nim drzwi, podeszła do nich i zamknęła je na klucz. Nie wiedziała, kto mógłby jej potencjalnie przeszkodzić, jednak nie miała zamiaru dawać swojej wybujałej wyobraźni pola do popisu. Zgarnęła uprzednio wyjętą z plecaka czarną bluzkę i leżącą na łóżku kosmetyczkę po czym ruszyła do łazienki. Lustro, wiszące nad umywalką, było tak małe, że wiedziała, że nie będzie w stanie objąć wzrokiem swojej sylwetki. Próbując przypomnieć sobie wszystkie rady Anko Mitarashi, zastąpiła żółtą, luźną koszulkę, dopiero co wyjętą, która dokładnie opinała jej ciało. Po chwili namysłu zdecydowała, że nie zmieni czerwonej, krótkiej spódniczki, którą miała na sobie. Miała nadzieję, że kabura przewiązana na jej udzie, jak również ciężkie buty na obcasach pozwolą jej na uzyskanie efektu „pociągającej femme fatale”, co podobno, było celem każdej kobiety idącej na podryw. Miała wyglądać na seksowną i niedostępną, jednocześnie dając mężczyźnie sygnały, że jest jedynie mimozą, którą trzeba się zaopiekować. Jej feministyczna dusza kopała i krzyczała w proteście, jednak Sakura zmusiła się do ignorowania jej. Zadowolona, że osiąganie kompromisu z samą sobą idzie jej coraz lepiej sięgnęła po kosmetyki. Nie było tego dużo, tylko niezbędnik, którym i tak stosunkowo niedawno nauczyła się posługiwać. Po części z niechęci, a po części z braku umiejętności wykonała najprostszy z możliwych makijaży, jedynie delikatnie podkreślając oczy czarną kredką. Przez chwilę trzymała w ręku czerwoną szminkę, jednak ostatecznie zdecydowała, że nie chce wyglądać jak wampir. Przyjrzała się sobie uważnie, jednak nie mogła ocenić, czy jej własne odbicie w lustrze jej się podobało. Dziwiła się, że kiedyś na poprawianiu wyglądu spędzała pół dnia. Teraz przypatrywanie się poszczególnym kosmykom włosów zdawało jej się zbyt nudne. Od swojej nauczycielki usłyszała kiedyś, że jej nietypowe włosy i duże oczy powinny poradzić sobie ze wszystkim i uznała, że najłatwiej będzie temu zaufać.

Już na wejściu uderzyła ją dusząca mieszanka alkoholu, potu i męskich perfum. Starając się nie krzywić, zamknęła za sobą drzwi i patrząc przez siebie podeszła do baru, kątem oka dostrzegając zaintrygowane spojrzenia posyłane w jej kierunku. W otoczeniu samych mężczyzn, których mięśnie rozrosły się dzięki codziennej pracy fizycznej poczuła się wyjątkowo drobna. Ninja w większości nie byli tak umięśnieni, wiedząc, że w ten sposób narażaliby się na utratę szybkości i zbyt duże zużycie tlenu, a w towarzystwie normalnych facetów nie była od... zawsze. Ściągając łopatki i pamiętając, żeby trzymać głowę wysoko usiadła na pustym krzesełku, zakładając nogę na nogę. Poprosiła, oceniając pobieżnie, trzydziestoletniego barmana o whisky z colą, pamiętając, że przy jej tolerancji – tudzież jej braku – na alkohol, zamawianie drinków, które się szybko kończą było samobójstwem, o czym wielokrotnie przypominali jej wszyscy, z którymi miała okazję pić. W oczekiwaniu na swoje zamówienie rozejrzała się w poszukiwaniu kogoś, kto mógłby się okazać przydatny. Nigdy nie umiała oceniać po pozorach, było to jej udręka od najmłodszych lat i pewnie gdyby nie jej zawód po prostu by tego nie robiła, a nie uznawała jako wadę. Zdecydowaną większość lokalu stanowili mężczyźni, a nieliczne kobiety miały już towarzystwo, co stawiało ją w centrum zainteresowania.

 - Relaks po pracy, kochanie? – usłyszała zza siebie. Odwróciła niby to leniwie, mierząc wzrokiem rozmówcę. Nawet kiedy siedział, mogła dostrzec, że przerasta ją o co najmniej trzydzieści centymetrów, a obwód jego bicepsa zapewne jest większy niż jej uda. Patrząc obiektywnie musiała mu przyznać, że był przystojny, a pewność siebie, którą epatował wskazywała na to, że doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

 - Kochanie? Czy coś przegapiłam? – spytała uszczypliwie, ciesząc się, że ma okazję na odpowiedź w jej stylu. Szkoda tylko, że została ona uznana – jak zakładała – za zachętę.

 - Niczego, czego nie moglibyśmy nadrobić – odparł, upijając łyk piwa. Sakura zaśmiała się, mrużąc nieznacznie oczy. Nie była w stanie stwierdzić, czy może się czegoś od niego dowiedzieć, jednak postanowiła zaufać regule, że w takich sytuacjach, to okazje garną się do niej, a nie ona do okazji.

 - Nic o tobie nie wiem – rzekła, biorąc do ręki postawionego przed nią drinka. Zaklęła w myślach, przypominając sobie, że kieliszek w kobiecej dłoni wygląda bardziej pociągająca niż gruba szklanka. Na szczęście mężczyzna zdawał się nie zwracać uwagi na takie drobiazgi, zbyt zajęty wpatrywaniem się w jej oczy.

 - Jestem Taki. – Przedstawił się, jednak nie wyciągnął w jej stronę ręki.

 - Sakura – odpowiedziała prosto.

 - Tak więc, Sakuro, obowiązki już wykonane? – zapytał, wyciągając z kieszeni paczkę papierosów. Kiedy odpalał jednego z nich, przyjrzała się uważnie jego palcom, z ulgą przyjmując brak obrączki. Jej brak doświadczenia dawał się jej we znaki; nie wiedziała, czy ma to potraktować jako wyraźną sugestię pójścia do łóżka(„Jeśli nie wiesz o co chodzi to chodzi o seks, pamiętaj”) czy próbę wyciągnięcia od niej informacji. Szybko uznała drugą opcję za wygodniejszą.

 - Czy myślisz, że popijałabym drinka w barze, gdyby było inaczej?

Ku jej zdziwieniu Taki zaśmiał się głośno.

 - Nie! Słyszałem, że shinobi Konohy są wyjątkowo poukładani – odparł, po czym zaciągnął się mocno i strzepnął popiół z peta do stojącej obok popielniczki. Przypomniała sobie, że nie miała na sobie ochroniacza.

 - Sporo o mnie wiesz.

 - Wszyscy się przejmujemy kiedy ginie ktoś z naszych – wytłumaczył. Och, więc jednak ta misja cię interesuje... Dopiła swojego drinka i spojrzała wymownie na pustą szklankę, modląc się, żeby jej głowa wytrzymała tę próbę. Na pożądaną reakcję nie musiała długo czekać.

 - Może coś mocniejszego?

 - Tylko, jeśli do mnie dołączysz.

Ponownie usłyszała jego śmiech. Gestem przywołał barmana i zamówił dwa shoty, w czasie kiedy Sakura próbowała odgadnąć, czy wypił już coś wcześniej.

 - Wracając do tematu: znalazłaś go? – ciągnął, przyglądając jej się badawczo. Sakura westchnęła ciężko, opuszczając wzrok.

 - Niestety nie i, między nami, wątpię, żeby to się kiedykolwiek udało. Wszystko wskazuje na to, że wdał się w nocy w bójkę, a w takich wypadkach rzadko kiedy udaje się wytropić sprawcę.  – powiedziała cicho, mając nadzieję, że wygląda na wystarczająco przygnębioną. Kłamstwo zawsze przychodziło jej z wielkim trudem, nawet w stosunku do nieznajomego, który prawdopodobnie przerabiał w głowie kamasutrę z jej udziałem. – To musi być dla was wielki cios – dodała.

 - Taka piękna dziewczyna nie powinna się tym zadręczać – odparł, uśmiechając się do niej. Odwzajemniła ten gest nieśmiało. Nawet nie zauważyła, kiedy Taki poprosił barmana o ponowne zapełnienie kieliszków. Wypili bez słowa.

 - Moja odpowiedź cię zawiodła, prawda? – spróbowała. Mężczyzna wyglądał na lekko zbitego z tropu. Niemal widziała przeładowania w jego mózgu, kiedy próbował się skupić. Żeby do rozpraszającej mikstury dorzucić jeszcze szczyptę pożądania, oparła się o brat, przez co znalazła się niebezpiecznie blisko niego. Jego wzrok bezczelnie omiótł całą jej sylwetkę, na dłużej zatrzymując się na jej ustach. Sakurze przeszło przez myśl, że trzeba było jednak je podkreślić czymś mocniejszym.

 - Wiesz kochanie, nie wszyscy lubią zakopywać brudy pod ziemią.  – odparł tajemniczo, nachylając się nad nią.

 - Co masz na myśli? – spytała szybko, machinalnie odsuwając się na kilka centymetrów. Nawet nie spoglądając w bok poprosiła o kolejną kolejkę. Z zamglonych oczu i spowolnionych reakcji wywnioskowała, że jej towarzysz jest dużo bardziej pijany niż ona sama. Teraz albo nigdy.

 - Nic konkretnego. Mówię tylko, że nie każdemu pasuje wasze podejście.

Sakura rozchyliła delikatnie usta, zastanawiając się, czy jej konsternacja była wynikiem rozprzestrzeniającego się po jej organizmie etanolu, czy też Taki zupełnie zmienił temat.

 - Kochanie – mruknęła, łapiąc go za rękę – Chyba nie wiem o czym do mnie mówisz.

 - O niczym – odparł niemal niezrozumiale. Widząc, jak z trudem utrzymuje się w pionowej pozycji wywnioskowała, że już niczego więcej się nie dowie, a jeśli szybko się nie przewietrzy, może i zapomnieć to co istotne. Powtórzyła kilkakrotnie w myślach jego słowa.

 - Idę do toalety. Nie ruszaj się stąd – szepnęła mu do ucha, mając nadzieję, że to załatwi sprawę. Upewniając się, że nie patrzy w jej kierunku skierowała się pospiesznie do wyjścia.

- Nieźle się tutaj urządziłaś – stwierdziła, omiatając wzrokiem pomieszczenie. Po mimo kilkumilimetrowej warstwy kurzu, która zdążyła się osiąść na podłodze i meblach, mieszkanie sprawiało wrażenie ciepłego i przyjaznego. Okna, które Temari właśnie otwierała na oścież, chcąc wpuścić świeże powietrze, były trochę większe niż w standardzie Konohy. – Nawet u nas nie masz mieszkania na własność.

 - To też nie jest moje, tylko Suny – odparła blondynka.

 - Co nie zmienia faktu, że widać tu twoją rękę – rzekła podchodząc do parapetu – Tylko ty mogłabyś przynieść tutaj rośliny – dodała, przyglądając się niewielkim, pokurczonym kaktusom. Temari stanęła za nią i omiotła doniczki krytycznym wzrokiem.

 - Idę po konewkę – poinformowała. Midori pokiwała tylko głową, po czym kontynuowała badanie kwatery. Mieszkanie było urządzone minimalistycznie, przez co sprawiało wrażenie większego niż w rzeczywistości. Z balkonu rozchodził się widok na całą Konohę, która w blasku zachodzącego słońca prezentowała się imponująco. Wiedziała, że to wszystko bardzo odpowiadało Temari, która zawsze była przeczulona na punkcie estetyki.

            Midori skierowała się w stronę, z której dochodził dźwięk lejącej się wody. Zaczekała aż przyjaciółka napełni naczynie do końca, po czym zajęła jej miejsce przy umywalce. Zwilżyła dłonie niemal lodowatą wodą lejącą się z kranu i przeczesała gęste włosy, próbując je choć trochę ujarzmić. Po kilku minutach, kiedy po konsultacji z niewielkim lustrem wiszącym nad umywalką doszła do wniosku, że się poddaje wyszła z łazienki i zgarniając z przedpokoju torbę, którą ze sobą przyniosła, skierowała się w stronę niewielkiego pokoiku, pełniącego rolę sypialni. Rzuciła rzeczy na łóżko, ignorując gęste tumany kurzu wzbijające się z materaca i podeszła do wyjątkowo dużej, starej szafy znajdującej się na przeciwko. Wiedziała, że nim będzie mogła w niej coś ułożyć, czeka ją żmudny dzień poświęcony sprzątaniu, jednak wolała wiedzieć ile ma miejsca do dyspozycji. Obie nie zabrały za dużo rzeczy, dochodząc do wniosku, że jeśli misja się przedłuży to wybiorą się na zakupy, jednak nie wiedziała, czy Temari nie trzymała w niej czegoś innego. Otworzyła drzwi i przejrzała dokładnie wszystkie pułki, ostatecznie natykając się na miękką tkaninę, która, jak założyła, była pozostałością po poprzedniej wizycie lokatorki. Dopiero kiedy wyciągnęła ją z szafy i pozbawiła wierzchniej warstwy brudu mogła ocenić, że co w założeniu miało być zapomnianą sukienką, z pewnością nią nie było.

 - Temari! – zawołała, wystawiając przedmiot na przeciw siebie.

 - Co jest? – odkrzyknęła, zmierzając w stronę pokoju. Midori nie odpowiedziała, czekając aż do niej podejdzie.

 - Nie wiedziałam, że zbierasz trofea. – Zaśmiała się, unosząc brwi. Ku jej zdziwieniu reakcja blondynki była zgoła odmienna niż zakładała. Spodziewała się sarkastycznej odpowiedzi i lekkiego uśmiechu, a nie zaciśniętych szczęk.

 - Ty tutaj kogoś masz – niemal szepnęła Midori, czując mimowolne ukłucie w sercu. Nie była głupia, wiedziała, że jej decyzje podjęte lata temu zniszczyły ich przyjaźń, jednak wciąż tliła się w niej iskierka nadziei, że Temari ufa jej bardziej, niż przeciętnej osobie. W końcu przeszłość, którą dzieliły musiała coś znaczyć. Tym czasem gdyby nie przypadkowo znaleziona męska, czarna koszulka pewnie jeszcze długo nie dowiedziałaby się o tym, że jej przyjaciółka nie była już singielką. I to od dawna. Dałaby się nabierać, że jej świetna znajomość Konohy to zasługa częstych wizyt o charakterze czysto politycznym.

 - Miałam – usłyszała po chwili. Midori uniosła głowę, omiatając ją wzrokiem. Ton jakim wypowiedziała był neutralny, jednak zamglone spojrzenie utkwione we wciąż trzymanej przez nią części garderoby wyrażało nostalgię, którą z całych sił starała się ukryć. Temari podeszła i odebrała od niej koszulkę, przyglądając się jej przez chwilę. Westchnęła głośno i rzuciła ją na łóżko. – Potem pomyślę, co z nią zrobić – mruknęła.

 - Długo byliście razem? – spytała, próbując dopasować znane sobie informacje niczym puzzle. Wizja Temari w związku była dla niej niemal nierealna, ale wizja Temari, która ten związek zakończyła to czysta abstrakcja. Wielokrotnie dała jej do zrozumienia, że nie pozwoli nikomu wejść z butami w jej życie. Midori była pewna, że jeśli komuś uda się wywiercić otwór w murze, który budowała przez te wszystkie lata to zostanie z nią na zawsze.

 - Oficjalnie czy nieoficjalnie?

No tak, mogła się domyślić, że musieli się znać na długo przed tym, jak zostali parą.

 - Oficjalnie

 - Dwa i pół roku.

 - Długo – parsknęła Midori, próbując rozładować napięcie, które wypełniło niewielki pokój. Widziała, że Temari nawiedzała teraz cała gama różnorakich wspomnień, z których desperacko próbowała się wyplątać – Ja w tym czasie zdążyłabym urodzić dwójkę dzieci.

 - Na szczęście nie jestem tobą – rzekła Temari i chociaż uśmiechała się lekko, na myśl, że sprawy mogłyby przybrać taki obrót wyraźnie się wzdrygnęła. I tak łączyło je już za dużo. Siedziały przez chwilę w ciszy, w czasie której Midori zrozumiała więcej, niż w przeciągu sześciu ostatnich miesięcy. Z trudem powstrzymała się, żeby nie uderzyć otwartą pięścią w czoło. Myślała, że wciąż zna ją tak dobrze, a jednak nie domyśliła się, że docinki i złość na widok przedstawicieli płci męskiej to efekt zwykłej tęsknoty. Zdobycie serca Temari można byłoby porównać do wyprawy kosmicznej, ale złamanie jego złamanie wbrew pozorom nie stanowiło aż takiej trudności. Było jak najbardziej kruchy kryształ, otoczony wieloma warstwami diamentu.

 - Ty z nim zerwałaś czy on z tobą? – zapytała, chociaż widziała, że dziewczyna jest już zmęczona tym przesłuchaniem. Już nawet nie próbowała udawać, że ta rozmowa jest dla niej równie lekka jak temat pogody. Opuściła na chwilę gardę wiedząc, że dookoła jest pełno ludzi, którym będzie mogła udowodnić jak bardzo jej to nie rusza.

 - Wspólna decyzja – odparła i zamarła na chwilę, jakby rozważając, czy powinna coś dodać – To po prostu nie miało sensu – stwierdziła w końcu pewnie. Midori domyśliła się, że to zdanie wcale nie było skierowane do niej – Skończmy ten temat – jęknęła w końcu.

 - A szkoda, bo chciałam spytać, czy twoim ideałem dalej jest ciemnooki i długowłosy brunet. Powiedz, że będę miała okazję go poznać!

Ku jej szczeremu zdziwieniu głośny śmiech Temari wypełnił pomieszczenie.

 - Uwierz mi, że to że jesteśmy tu od godziny a jeszcze na niego nie wpadłyśmy, należy rozpatrywać w kategorii cudu

Sakura szła wolno, mając nadzieję, że nie myli drogi do jej hotelu wyznaczonej przez niewielkie, ciasne uliczki, których podobieństwo przywodziło na myśl labirynt. Właśnie na ich identyczność, jak również zupełny brak orientacji w terenie zrzucała wątpliwości w obraniu drogi, przekonując samą siebie, że alkohol nie ma z tym nic wspólnego. Z drugiej strony, Tsunade zawsze tłumaczyła jej, że siedemdziesiąt procent sukcesu pijanego człowieka stanowiła umiejętność przyznania się do bycia pod wpływem. Tylko, że ja nie jestem pijana!  Przez chwilę poważnie zastanawiała się nad możliwością, że została zwyczajnie przechytrzona i jakimś cudem w jej żyłach znalazły się inne używki aniżeli zwykły alkohol. W końcu nie zwracała sobie głowy poczynaniami barmana zbyt skupiona na udawaniu flirciary. Opcja dosypania czegoś do jej drinka była o tyle kojąca, że pozwalała uniknąć upokorzenia spowodowanego zwykłym upiciem się trzema kieliszkami wódki. W jej głowie pojawiła się idiotyczna wizja wydzierającego się Naruto, że w przeszłości trzeba jej było jeszcze mniej. Potrząsnęła energicznie głową, stwierdzając, że wyimaginowane krzyki przyjaciela są dla niej nie do zniesienia. Zatrzymała się na chwilę i wzięła głęboki, uspokajający oddech.

 - Jesteś zupełnie trzeźwa – upomniała się wbrew radom mistrzyni. Jako, że w zasięgu wzroku na próżno było szukać żywej duszy miała nadzieję, że mówienie do siebie ujdzie jej płazem.  Z zadowoleniem stwierdziła, że ziemia pod jej stopami jest zupełnie stabilna. Więc jeszcze nie jest tak źle...

 - Kochanie – usłyszała niespodziewanie, jak tylko na powrót uwierzyła, że dotrze bezpiecznie do łóżka. – Ode mnie się nie ucieka.

Zaklęła na głos słysząc znajomy głos. Miała nadzieję, że jej towarzysz wieczoru nie będzie jej sprawiał problemów. Po stanie, w którym się znajdował kiedy wychodziła, założyła, że nie będzie w stanie jej śledzić. Jej ogłupione alkoholem szare komórki w roztargnieniu szukały najlepszego wyjścia z tej sytuacji.

 - Obiecuję, że te usta mogą ci się przysłużyć znacznie bardziej.

Zaciśnięcie pięści – bezwarunkowa reakcja jej ciała – sprawiło, że ciszę między nimi przeciął gruchot jej paliczków. Z trudem powstrzymała chęć naparcia na niego i pozbawienia przytomności. Logika, którą alkohol i adrenalina chciały odepchnąć jak najdalej, tłumaczyła jej jak małej dziewczynce, że jeśli uszkodzi, któregoś z mieszkańców tylko narobi kłopotów wiosce. Zdecydowała, że obezwładnienie go i pozostawienie na ławce w parku będzie najlepszą opcją. W końcu wyszli niezależnie od siebie.

 - Jeśli ty nie chcesz się do mnie zbliżyć – ja to zrobię – zdecydował, ruszając ku niej chwiejnym krokiem. Widząc, w jakim jest stanie, była pełna podziwu, że dał radę ją dogonić. Stała spokojnie, w dłoni kumulując odpowiednią ilość chakry. W momencie, kiedy był niespełna metr od niej uniosła dłoń w górę, gotowa do ataku.

 - Dobranoc – wyszeptała, uderzając go w brzuch.

Widząc, jak upada kilkadziesiąt metrów od niej zakryła sobie usta dłonią. Czy naprawdę, aż tak źle wymierzyła siłę?

 - Nie, nie, nie – powtarzała gorączkowo, nachylając się nad nim – Nie możesz, do cholery, skończyć w szpitalu!

 - Szpital już mu nie pomoże – usłyszała zza siebie. Będąc na pograniczu szoku spojrzała na twarz Takiego po czym na kilka sekund zamarła. Puste oczy, bezwładne ciało bez żadnych oznak życia. Ktoś mnie wyprzedził. Odzyskując panowanie nad sobą jednym, zgrabnym ruchem wyjęła kunai’a z kabury i odwróciła  się gwałtownie. Widok, który zobaczyła sprawił jednak, że broń wyślizgnęła się jej z dłoni. Modląc się, aby wszystko co się dzieje było jedynie wynikiem czegoś, czym poczęstowano ją w barze uszczypnęła się w ramię, jednak ani to, ani rozpaczliwe pocieranie oczy nie zdematerializowało człowieka przed nią. Przełykając głośno ślinę próbowała odzyskać panowanie nad sobą.

 - Co ty tu robisz? – wychrypiała, dodając w myślach jego imię. Sasuke.

No cóż, z życzeniami świątecznymi się nie wyrobiłam, więc złożę wam noworoczne: Przede wszystkim, żeby rok 2014 był lepszy niż 2013 niezależnie od tego, czy możecie ten uznać za udany czy też nie. Żebyście wytrwały we wszystkich postanowieniach(od siebie obiecuję, że na samym szczycie mojej listy jest „pisać regularnie!”) i tych błahych i tych całkiem poważnych. Żeby wasz świat był pełen przyjaciół i czekolady.

Takie są właśnie moje nieskładne życzenia. Zawsze w tym byłam beznadziejna, niestety.

A co to rozdziału piątego... No cóż, do szkoły wracam 7 stycznia. Biorąc pod uwagę, że ten rozdział powstał w trzy dni do kupa czasu, więc zrobię co mogę, żeby się chociaż minimalnie zrehabilitować. O dziwo na brak weny nie mogę narzekać, nie wiem tylko, czy mogę to w pełni uznać jako plus. Zawsze w takich wypadkach mam wrażenie, że mój styl robi się zbyt beztroski i taki... dziecinny? Tak, to chyba dobre słowo.

Pozdrawiam i dziękuję każdej, pojedynczej osobie, która poświęciła chwilę, żeby tę moją pisaninę przeczytać. Wbrew pozorom daje mi to więcej, niż jestem w stanie wyrazić.